Ένα πολύ τρυφερό παραμυθάκι θέλησε να μας χαρίσει η κυρία Μπέκη Μπλούμ με την ιστοριούλα που μας εξιστορεί στα Οχτώ Μικρά Καπέλα του ΖΕΒΡΟΔΕΙΛΟΥ. Διαβάστε πάρα κάτω ένα μέρος θα σας αρέσει. Εγώ ξετρελλάθηκα!
«Όταν η Αρκούδα βρήκε ένα παλιό χωνί πεταμένο στο δάσος , το στόλισε μ’ ένα ανθισμένο κλαδί και το φόρεσε για καπέλο. «Είναι απλώς ένα μικρό καπέλο» απαντούσε με σεμνότητα στα άλλα ζώα που τη ρωτούσαν. Αλλά το μικρό καπέλο ήταν ένας μεγάλος μπελάς! Κάθε φορά που
η Αρκούδα πήγαινε να μαζέψει μέλι, οι μέλισσες διασκέδαζαν πολύ μπαινοβγαίνοντας στο χωνί, ώσπου στο τέλος η Αρκούδα αναγκάστηκε να απαρνηθεί εντελώς το αγαπημένο της 
μέλι. Ένα όμορφο καπέλο, βλέπετε άξιζε μια μικρή θυσία! Γρήγορα ήρθε και η σειρά της κυρίας Τυφλοπόντικα: έπρεπε να αποκτήσει και εκείνη καπέλα πάση θυσία. Και απέκτησε. Το δικό της καπέλο, από φύλλα κισσού, ήταν κομψότατο και πολύ δροσερό. «Είναι απλώς ένα μικρό καπέλο…» εξήγησε με συγκρατημένη μετριοφροσύνη η κυρία Τυφλοπόντικα, όταν τη ρώτησαν τα άλλα ζώ
α. Αλλά το μικρό καπέλο ήταν ένας μεγάααλος μπελάς! Κάθε φορά που η κυρία Τυφλοπόντικα τρύπωνε σε καμιά ενδιαφέρουσα φυλλωσιά, θρονιάζονταν πάνω στο καπέλο της κάθε λογής έντομα και ζωύφια, που δεν έλεγαν με τίποτα να ξεκουνηθούν. Αλλά ένα τόσο φίνο καπέλο άξιζε αυτή τη μικρή ενόχληση!Και που να δείτε το τέλος σκέτο ποίημα...