Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ μέσα στο σκοτάδι που είναι απλωμένο σε όλη αυτή την περιοχή χωρίς να ξέρω που πάω ή που ακριβώς βρίσκομαι ήδη. Η ανάσα μου λιγοστεύει, οι μύες μου καίνε το αδύναμο πλέον σώμα, η καρδιά μου νιώθω ότι θα βγει από μέσα μου τόσο δυνατά που χτυπά, αλλά δεν το βάζω κάτω. Προσπαθώ να ξεφύγω από το άγνωστο και να. Γνωρίζω ότι όλο αυτό δεν είναι αληθινό μα δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ο φόβος με έχει κάνει να χαθώ για τα καλά ψάχνοντας απεγνωσμένο την έξοδο από αυτόν τον εφιάλτη. Η έλλειψη φωτός με κάνει να νιώθω χαμένη, αβοήθητη όσο παιδιάστικο ή τρελό και αν ακούγεται. Τρέχω στο μαύρο μονοπάτι που το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος της βροχής, τα πόδια μου σχεδόν σέρνονται από την κούραση με αποτέλεσμα να γλιστρήσω στο βρεγμένο δρόμο και να πέσω κάτω στο έδαφος με δύναμη. Μπροστά μου υπάρχει μία διασταύρωση δίχως πινακίδες που να μπορούν να με οδηγήσουν κάπου. Απελπισμένη από τα όσα συμβαίνουν, με το σώμα μου να πονάει από την πτώση, σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά στον ουρανό και ξέρω βαθιά μέσα μου τι έρχεται. Μια λάμψη στον ουρανό με κάνει να επιβεβαιώσω το σκεπτικό μου. Κεραυνοί!