Τα κράτη εδώ και παρά πολλά χρόνια έχουν διαγράψει από τη συλλογική μνήμη την παιδική τους ηλικία, την έχουν σκεπάσει με το συμπαγές της λήθης
Σαν ψέματα μου φαίνεται. Αύριο συμπληρώνονται τριάντα ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που πέθανε ο Νίκος Καρούζος. Σαν ψέματα μου φαίνεται ότι το έζησα εκείνο το πρωινό που σήκωσα το τηλέφωνο, σχημάτισα τον αριθμό και τηλεφώνησα στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν και ήταν σε άσχημη κατάσταση. Όλοι περιμέναμε τα χειρότερα, αλλά κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει. Μια ευγενική γυναικεία φωνή απάντησε, κάπως διστακτικά, στην ερώτησή μου: «Ο κύριος Καρούζος κατέληξε». Ακόμα και σήμερα θυμάμαι το συναίσθημα εκείνης της στιγμής: Μια απέραντη, παγωμένη, έκπληξη. Όχι μόνο με το άγγιγμα του θανάτου, αλλά και με τη διατύπωση που ήταν λες και την άκουγα για πρώτη φορά.