Η Χρυσομαλούσα

Η Χρυσομαλλούσα είναι ένα παραμύθι πολύ γνωστό στον Ευρωπαϊκό χώρο, αλλά συγχρόνως και πολύ διαφορετικό στις παραλλαγές του. Εκείνο που κατά τη γνώμη μου, κάνει αυτήν την παραλλαγή από την Ήπειρο τόσο όμορφη είναι το πρώτο μέρος της, όπου γίνεται λόγος για το παράξενο δώρο που κερδίζει ο πονόψυχος γιός του ψαρά: Το χάρισμα να καταλαβαίνει τις γλώσσες των ζώων! Το ίδιο δώρο είχε πάρει ως ανταμοιβή της αγάπης του για τα ζώα ένα άλλο παλικάρι. Ο Μελάμπους, το σοφό βασιλόπουλο των παμπάλαιων παραμυθιών της ελληνικής αρχαιότητας. Η ίδια ιδέα, λοιπόν ολοζώντανη μέσα στο πέρασμα των αιώνων… Όποιος σέβεται και προστατεύει τη φύση κερδίζει το δικαίωμα να νιώθει μέρος της, να συμμετέχει στη ζωτικότητά της, και ν’ αντλεί από αυτήν πλούτη και ευτυχία. Ζωή Βαλάση.
Παραμύθι αρχινώ
Μια φορά και ένα καιρό…
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα ψαράς κι είχε δυό γιούς. Ο μεγάλος του γιός έβγαινε μαζί του στο ψάρεμα, κι είχε πάντα τύχη. Ο κουβάς του κάθε μέρα ξέχειλος. Ο μικρότερος γιός όμως, δεν έπιανε ποτέ ψάρι. Τι έκανε; Αντί να βάζει δόλωμα στ’ αγκίστρι, έριχνε ψίχουλα και τάϊζε τα ψάρια! Κι αν έβλεπε κανένα ψαράκι να σπαρταράει όταν ξεψαρίζανε οι άλλοι τα δίχτυα, αυτός φλαπ! Το ξανάριχνε γρήγορα στο νερό! Κρυφά από τους άλλους. Όχι στο κουβά. Στη λίμνη. Μια μέρα που το παιδί καθόταν μοναχό στα βούρλα, βγήκε μπροστά μια γοργόνα και του ‘πε: «Για να σ’ ευχαριστήσω που τόσο καλό κάνεις στα ψάρια μου, θα σου κάνω ένα δώρο. Από αύριο το πρωί θα καταλαβαίνεις όλες τις γλώσσες των ζώων που είναι στο νερό, στη στεριά και στον αέρα! Λοιπόν, ταχιά το πρωί, σείρε στην αυλή σου… βγες στο λιακωτό… και άκουγε! Ότι λένε τα ζωντανά, τα πετεινά, εσύ, όλα θα τα καταλαβαίνεις»