Ουλαλούμ

Ηταν σαν να σε πρόσμενα Κυρά
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα,
κι' έλεγα: Θάρθει απόψε απ' τα νερά
κι από τα δάσα.

Θάρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει φώτα και βροχή
και νειό φεγγάρι...

Και, να, το κάθισμά σου σιγυρνώ
στολνώ την κάμαρά μου αγριομέντα
και - να μαζί σου κι' όλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα.

Πώς - να, θα μείνει ο κόσμος με το «μπα»
που μ' έλεγε τρελλόν πως είχες γίνει
καπνός και -τάχας- σύγνεφο θαμπό
προς τη σελήνη...

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ,
κίνησα να σε βρω στο δρόμο -ωιμένα-
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα)
χρυσή κι' εσύ με μένα

Τόσο πολύ μ' αγάπησες Κυρά
που άκουγα διπλά τα βήματά μου
πάταγα γω -στραβός- μες στα νερά;
κι' εσύ κοντά μου...

Γνωστό απολαυστικό ποίημα του Γιάννη Σκαρίμπα (1893-1984). Ο Γιάννης Σκαρίμπας δεν χρειάζεται συστάσεις παρά μόνο για τους πολύ νεότερους. Χρειάζεται όμως πού και πού ελαφριά υπενθύμιση, αφού αστραφτερό μυαλό και ταλέντο κι αφού και σήμερα μπορεί να μιλήσει με την ιδιότυπη γλώσσα του χωρίς κανείς να βαρεθεί απ' όσους ευτυχώς διατηρούν την ικανότητα να επιστρατεύουν τουλάχιστον τη βαρεμάρα εναντίον της βλακείας. Το Ουλαλούμ περιλαμβάνεται στη συλλογή Εαυτούληδες και το αντέγραψε ο ποδηλάτης από το πεντηκοστό τεύχος του περιοδικού Πλανόδιον