Ο γνήσιος πόνος ξανακάνει τη ζωή πραγματική
.............................................................................
«Οι περισσότεροι σήμερα
δυστυχούν προσπαθώντας να διασφαλίσουν ένα είδος μονιμότητας στην ευτυχία. Στην
πράξη, βέβαια, μονιμοποιούν ένα μπουκετάκι μίζερες φοβίες. Γι' αυτό νιώθω
ισχυρό τροπισμό προς τα περιβάλλοντα γνήσιου πόνου. Εκεί η ζωή ξαναγίνεται
πραγματική και απόλαυση ξανά -είτε ξέρουν να την ονομάσουν έτσι είτε όχι- ή
ποίηση: η διαστολή του χρόνου, δηλαδή. Να πλατύνει μια στιγμή, να χωρέσει μέσα
της μυριάδες μικρά φώτα συνειδητής εγρήγορσης. Αν ζεις με την ποίηση, ακόμη και
σε αναπηρικό απέναντι από ένα ντουβάρι μπετόν, η ζωή είναι τρελά όμορφη. Να κλαις με αναφιλητά από την ομορφιά της».
Όταν τα όνειρα των γενεών και των γενναίων
