Με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία...

Έγινε ο κόσμος μια μεγάλη φυλακή/

κι εγώ ψάχνω έναν τρόπο τα δεσμά να σπάσω.

Έχω ένα μέρος που με περιμένει εκεί,

σε μια πολύ ψηλή κορφή πρέπει να φτάσω.

Γι' αυτό απλώνω ξανά πολύ ψηλά τα δυο μου χέρια,

για να κλέψω λίγο φως από τα λαμπερά αστέρια.

Δεν αντέχω εδώ κάτω και κοντεύει να με πνίξει

των ανθρώπων η μιζέρια τόσο, όσο κι η θλίψη.

Δεν αντέχω άλλο κι όλοι αυτοί δε μου ταιριάξαν,

πήρα τ' άλλο μονοπάτι κι όχι αυτό που μου χαράξαν.

Ήταν δύσβατο, σκληρό και με παγίδες πολλές,

αγάπες σκάρτες και φίλοι φαρμακερές οχιές.

Είχε τέρατα με παράξενες στολές

που παραμονεύαν πάντοτε κρυφά μεσ' στις σκιές,

Μην κοντοσταθείς αν πρόκειται να ακολουθήσεις,

τα δόντια σφίξε γερά και μη δακρύσεις.

Εγώ το πήγα και το έφτασα στο τέρμα

κι όπως γράφουν στα βιβλία οι παλιοί σοφοί,

όταν θα φτάσει ο ήλιος στο τελευταίο γέρμα,

θα βάλουνε φωτιά από ψηλά οι αετοί.

Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές θέλω να ξέρουν ότι

σιγά μην κλάψω.

Και για αυτές τις αγάπες  τις παλιές θέλω να ξέρουν ότι

σιγά μην κλάψω.

Κι όσοι μ' απείλησαν με πύρινα δεσμά θέλω να ξέρουν ότι

σιγά μη φοβηθώ.

Να 'ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά, τους περιμένω και

σιγά μη φοβηθώ.

Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά,

να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια,

μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά,

πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια.

Θέλουνε τώρα να μου φτιάξουν μια φωλιά,

που εκεί πάνω της το φόβο, την ασχήμια

κι ένα κλάμα γοερό και μια αλυσίδα βαριά,

κουβαλάει την κατάρα των θεών και τη βλαστήμια.

Δε θα δακρύσω μια και δε θα φοβηθώ.

Δε θα αφήσω να μου κλέψουν τα όνειρα μου,

ελεύθερα, ψηλά, πολύ ψηλά πετώ

κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα και αδέσμευτα φτερά μου.

Και περιμένω κι άλλα αδέρφια για να ‘ρθουν

σ' αυτήν την κορυφή που όλους περιμένει,

αρκεί να μη δακρύσουν και να μη φοβηθούν

σ' αυτήν την έξυπνη απάτη, την καλοστημένη/.

Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθάνεις/

Όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα

Με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία

Ελληνας μ' ό,τι συνάδει αυτό - όχι μια σημαία, μελανοχίτωνας γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη -

Κι αν ξέρω κάτι είναι πως γεννήθηκα ήδη

με δυο καταδίκες βαριές πάνω στην πλάτη

Δυο φτερά από γέννα πάνω στο σώμα μου ραμμένα

που δυστυχώς φτερουγίζουν μόνο μέσ' απ' την πένα

και κάνουν γύρω μου να μοιάζουν μάταια

ειδικά όσα θυσιάστηκαν για μένα…

Μα,

Δεν θυσιάζω τίποτα που θυσιάζεται

Δεν θυσιάζομαι για όποιον θυσιάζει

Μάλλον θα φταίει που τα πάντα ασπάζομαι

Ισως να φταίει η επόμενη μέρα που πλησιάζει

Γι αυτό σου λέω, όλα καλά ηρέμησε

τα ζόρια σου, τα ζόρια μου

Κοίτα ψηλά τ' αστέρια

Απόψε μοιάζουν να' ναι τόσο φωτεινά

Το θέμα είναι να παίζεις τη μπάλα σωστά στα χέρια

Τραβάει ο καθένας μάγκα μου τα ζόρια του

και κουβαλάει το δικό του το σταυρό

Τί με ρωτάς πως περνώ, τί να σου πω;

Δόξα τα λεφτά, έχουμε θεό…/

Τα πράγματα βαίνουν καλώς;

Κ.Π.Καβάφης
Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Aποικία
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν' επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τί να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.—

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

«Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην αποικία/
δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,/
και μ' όλο πού οπωσούν τραβούμ' εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός /
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή./
Ομως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία /
είναι που κάμνουνε μια ιστορία /
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί /
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ /
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι, /
για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,/
κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν, /
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής./
Εχουνε και μια κλίσι στες θυσίες./
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·/
η κατοχή σας είν' επισφαλής:/
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες (...)».
 «Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία, /
 κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς, /
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία, /
να δούμε τι απομένει πια, μετά /
τόση δεινότητα χειρουργική».

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ/ 

Μπέρτολντ Μπρεχτ : «Γενιές σημαδεμένες»

«Όλα κινούνται φίλε μου...»  «(...)Οι τραπεζίτες και γύρω τους του κράτους τα τσιράκια, οι γκόμενες, οι γλείφτες και οι ρουφιάνοι. Αυτή πρέπει αιώνια να είναι η παγκόσμια τάξη κι ο άνθρωπος να μην τολμά να την αλλάξει. Όμως όλα κινούνται φίλε μου»...  Ένα απόσπασμα από τις «Γενιές σημαδεμένες», τη συγκλονιστική ροκ όπερα - με μελοποιημένα κείμενα του Μπ. Μπρεχτ .  Εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, δεκάδες απ' αυτούς όρθιοι, την παρακολούθησαν. Λόγος και ήχος αιχμηρός, σκληρός, όπως και η ζωή των κολασμένων της Γης να στροβιλίζονται σαν σίφουνας στα καλντερίμια της ανθρώπινης ιστορίας. Κάνοντας εκείνο το «κλικ» στο υποσυνείδητο, που έρχεται να σφραγίσει τη συνειδητοποίησή σου. Μπολιάζοντας μεγάλες αλήθειες. Δυνατές, ξεχωριστές στιγμές μέσα σου. Για τον πόλεμο που «γεννιέται από την ειρήνη τους σαν το παιδί από τη μητέρα». Αλλά και πριν «καιρό πολύ προτού τα βομβαρδιστικά φανούν πάνωθέ μας ήτανε κιόλας οι πολιτείες μας ακατοίκητες.