Οι κύκλοι που κλείνουν Paulo Coelho

Πάντα πρέπει να ξέρουμε πότε κάποιο στάδιο φτάνει στο τέλος του.
Αν επιμείνουμε να παραμείνουμε εκεί περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, θα χάσουμε τη χαρά και το νόημα των άλλων σταδίων, τα οποία πρέπει να ζήσουμε.
Να κλείνουμε κύκλους, πόρτες, να γυρίζουμε σελίδα, να ολοκληρώνουμε κεφάλαια – δεν έχει σημασία πώς το λέμε, αυτό που έχει σημασία είναι να αφήνουμε στο παρελθόν τις στιγμές της ζωής μας που πέρασαν.
Χάσατε τη δουλειά σας; Τελείωσε μια σχέση; Φύγατε απ’ το σπίτι των γονιών σας; Φύγατε στο εξωτερικό; Η φιλία που καλλιεργούσατε τόσο καιρό εξαφανίστηκε χωρίς εξηγήσεις;
Μπορείτε να περάσετε πολύ καιρό απορώντας γιατί συνέβη αυτό. Μπορείτε να πείτε στον εαυτό σας ότι δεν θα κάνετε ούτε ένα βήμα πριν κατανοήσετε τις αιτίες που έκαναν ξαφνικά σκόνη κάποια πράγματα που ήταν τόσο σημαντικά και σταθερά στη ζωή σας.

Η ξεχασμένη πατρίδα Σεβαστάκης Δημήτρης

 Η ξεχασμένη πατρίδα
Σεβαστάκης Δημήτρης
Δημοσίευση: 24 Μαρτίου 2018 17:00

Τα χόρτα έχουν ψηλώσει. Παράξενο, φυσάει κρύος νοτιάς. Τα κάτασπρα σγουρά σύννεφα κάνουν ακόμα πιο δυνατό το μπλε του ουρανού. «Θεέ μου, πόσο μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε» έγραφε ο Ελύτης στον στίχο που τρέλαινε τις μαθήτριες. Οι ελιές κλαδεμένες, σκαμμένες, στα κλίματα σκάνε τα «μάτια». Όλα ανθίζουν. «Ολάνθιστα περιβόλια». Πού τ' άκουσα; Ούτε που θυμάμαι.

Polydouri, Πολυδούρη, Κοσμάς Κέφαλος

Η Μαρία Πολυδούρη (1902-1930) κατέχει ξεχωριστή θέση στην ελληνική ποίηση.
Ανήκει στη λογοτεχνική γενιά του '20, επηρεάζεται από το διάχυτο αίσθημα του ανικανοποίητου και της παρακμής, διαθέτει πηγαίο λυρισμό και το ποιητικό της έργο επικεντρώνεται στον έρωτα και τον θάνατο.
Τα τελευταία χρόνια της σύντομης ζωής της νοσηλεύεται σε σανατόριο, κάτι που επηρεάζει το έργο της.
«Εκδήλωση πνευματικού και ηθικού καθαρμού
αποτελούν τα ποιήματα της νεαρότατης ποιήτριας»
θα γράψει ο Τέλλος Άγρας.
Σε ηλικία 19 ετών ερωτεύεται τον ποιητή Κώστα Καρυωτάκη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Έρωτας παράφορος: 
«Απελπισμένε μου ποιητή,
θα σε αγαπήσω άραγε όσο θέλω ν' αγαπήσω,
όσο σου πρέπει;».
Η χειραφετημένη γυναίκα αποτολμά πρόταση γάμου. Ο Καρυωτάκης, ο οποίος έχει προσβληθεί από σύφιλη, αρνείται. Η Πολυδούρη πληγώνεται. Ο εγωισμός μεγαλώνει το χάσμα, ωστόσο όλα δείχνουν ότι η πιο δυνατή μορφή του έρωτα, αυτή του ανεκπλήρωτου έρωτα, τους έχει κυριεύσει για πάντα. Ο Καρυωτάκης δεν θα γράψει ποτέ ξανά ερωτικό ποίημα. Η Πολυδούρη εξακολουθεί να αναφέρεται σ' εκείνον:
«Μόνο βλέπε με καθώς θα 'ρχομαι, 
μην πάρεις τα μάτια σου από μένα 
και πνιγώ μέσ' στο σκοτάδι...».
Το 1926, ενώ βρισκόταν στο Παρίσι, προσβλήθηκε από φυματίωση. Το 1928 επιστρέφει στην Αθήνα και νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο Σωτηρία. Την ίδια χρονιά αυτοκτονεί ο Καρυωτάκης. Η Πολυδούρη βρίσκει διέξοδο στο γράψιμο.
Πάρτε το φως!
Είνε καιρός
να μείνω πια μονάχη.
Φτάνει η απάτη μιας ζωής.
Κάθε προσπάθεια ένας εχθρός
για τη στερνή μου μάχη.
Είχε μάθει να διακρίνει στο αντρικό βλέμμα τον θαυμασμό, τον ερωτικό πόθο. Τώρα διακρίνει τη λύπηση:
«Να κρίνουν το τραγούδι μου, να το χτυπήσουν! 
Μα τι τους ενδιαφέρει η φτώχεια κι η αρρώστια μου; 
Ποιος γύρεψε τον οίκτο τους;»
Στο ποίημα «Προδοσία» διατυπώνει το παράπονο:
Ζωή πώς με παράδωσες μ' ένα φιλί στους δήμιους;
Η Μαρία Πολυδούρη, σύμβολο της πρόωρα χαμένης ομορφιάς, απόλυτα απελευθερωμένη, με προχωρημένες απόψεις και δυναμικά φεμινιστικό χαρακτήρα, χειραφετήθηκε νωρίς, ερωτεύτηκε και την ερωτεύθηκαν με πάθος. Γεύτηκε τη ζωή με ένταση. Το ερωτικό πλάσμα νιώθει πως κλείνει ακόμα ένα κεφάλαιο:
Ω, μη με βλέπετε που κλαίω,
κάποια παλιά συνήθεια θάναι.
Τα μυστικά μου όλα σας λέω,
τώρα που πια δε με μεθάνε.