Carpe Diem

 Πρωτότυπο κείμενο στα λατινικά
Tu ne quaesieris, scire nefas, quem mihi, quem tibi
finem di dederint, Leuconoe, nec Babylonios
temptaris numeros. Ut melius, quidquid erit, pati.
Seu pluris hiemes seu tribuit Iuppiter ultimam,
quae nunc oppositis debilitat pumicibus mare
Tyrrhenum: sapias, vina liques et spatio brevi
spem longam reseces. Dum loquimur, fugerit invida
aetas: carpe diem quam minimum credula postero

Μετάφραση στα ελληνικά
Λευκονόη, μη ρωτάς, δεν κάνει να ξέρεις
ποιο τέλος όρισαν οι θεοί για τη ζωή τη δική μου και τη δική σου·
και μη ζητάς τ’ άστρα μελετώντας να το βρεις.
Πόσο είναι προτιμότερο να δείχνεις υπομονή σ’ ότι συμβεί!
Χειμώνες περισσότερους αν μας χρωστά ο Δίας
ή αν αυτόν μάς χάρισε στερνό, που σπάει το κύμα το τυρρηνικό
στ’ αντικρινά τα βράχια, δείξε τη φρονιμάδα σου,
στράγγιζε τα κρασιά σου·
κι αφού η ζωή είναι λίγη, κλάδευε τη μακρινή ελπίδα.
Όσο μιλάμε, θα ’χει πετάξει πια ο φθονερός ο χρόνος.
Άδραξε την ημέρα και δείξε όσο το δυνατόν
λιγότερη εμπιστοσύνη στο αύριο.

Χαλκίδα, Παπαγεωργόπουλος Γ.Νίκος (1915)

 ΧΑΛΚΙΔΑ: Τρελλή ερωμένη, ξελογιάστρα, / φωτιές λαχτάρας μύρια χάδια / σκορπάς σαν φτάνουν τα σκοτάδια / κρυφά 'πο τ'αστρα. //// Φιλιά τι παίρνεις απ' το κύμα; / Οι ψαράδες - ζηλεύω - τι σου λεν / τα μεσημέρια; Αχ! τι κρίμα / μακρυά σαν άλλοι να κλαιν - να κλαιν. ////Νειάτα χαρές, πούνε κρυμμένα / που μας τα σκόρπαγες πλημμύρα. / Μαζύ τους πόσα 'ναι θαμμένα; / που δίναν μύρια; //// Καντάδες λέει κάθε στενό σου, / κιθάρα, αχνός κάθε ταβέρνα. / Σαν θ' άρθω κάποιο δειλινό σου / παρ' το ποτήρι μου και κέρνα //// κρασί Αμπελιώτικο και πάλι / ξέχειλα βάζε μου να πίνω, / κάθε φορά κάτι να σβύνω / - ίσως να βάζω - στο κεφάλι. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ Γ. ΝΙΚΟΣ (1915) ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΕΥΟΕΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΑΝΔΡΕΑ Σ. ΙΩΑΝΝΟΥ, ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΧΑΛΚΙΔΑΣ 2006, σελ.54

Σοφοί δε προσιόντων (Κωνσταντίνος Π. Καβάφης)

Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων,
σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται
— Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον, VIII, 7

Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή

αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.

Όνειρο μέσα σε όνειρο (Έντγκαρ Άλλαν Πόε, μετάφραση: Στέφανος Μπεκατώρος)

 

Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπό σου!
και τώρα που χωρίζουμε,
άφησε να σου πω–
ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ’ όνειρο.
Είναι αλήθεια, όπως το ’λεγες
αν, όμως, η ελπίδα πέταξε
μες σε μια νύχτα ή μια μέρα,
μες σ’ ένα όραμα ή μες στο τίποτα,
είναι γι’ αυτό λιγότερο χαμένη;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε
όνειρο είναι μέσα σε όνειρο.

Στέκομαι ανάμεσα στο βογγητό
Μιας θαλασσόδαρτης ακτής,
Και μες στα χέρια μου κρατώ
κόκκους χρυσούς της άμμου –
Πόσο λίγοι! Κι όμως πώς γλιστράνε
Από τα δάχτυλά μου και βαθιά πάνε,
Καθώς θρηνώ – καθώς θρηνώ!
Θεέ μου! Μήπως θα μπορούσα
Μέσα στο χέρι πιο σφιχτά να τους κρατούσα;
Θεέ μου! Πώς θα κατορθώσω
Μόνο ένα απ’ το ανήλεο κύμα να γλιτώσω;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο;

Μετάφραση: Άγνωστος

Φθινόπωρο (Γιώργος Δροσίνης)

Χειμώνιασε και φεύγουν τα πουλιά
γοργά ο πελαργός τα πελαγώνει
κι η φλύαρη χελιδονοφωλιά
χορτάριασε παντέρημη και μόνη.

Του σπίνου χάθηκε η γλυκιά λαλιά,
φοβήθηκε ο μελισσουργός το χιόνι,
κι η σουσουράδα κάτω στην ακρογιαλιά
δεν τρέχει, δεν πηδά, δεν καμαρώνει.

Στης λυγαριάς τ’ ολόξερο κλαδί,
του φθινοπώρου φτωχικό παιδί,
ο καλογιάννος πρόσχαρος προβάλλει.

Με λόγια ταπεινά και σιγανά,
μικρός προφήτης φτερωτός, μηνά
την Άνοιξη, που θα γυρίσει πάλι.

 

Πώς συλλογάται ο Ρήγας; Δημήτρης Ψαράς

 Δεν παραιτούμεθα από την παρηγοριά του βιβλίου. Να επιτρέψει σήμερα η κυβέρνηση το #άνοιγμα_βιβλιοπωλείων. Παράλληλα με τη λειτουργία των μεγάλων φαμπρικών. Έχουμε βιβλία θέλουμε και άλλα. Οι #συγγραφείς, οι #εκδότες, τα #βιβλιοπωλεία είναι τα εργοστάσια του πνεύματος και της κουλτούρας μας. #Όχι_lockdown του πνεύματος και των ιδεών.

Τα βιβλία μου, Ξενοδοχειακά, Αγγλικά, Reception, Bar, Reastaurant, Kitchen, 42 books

Η ροδιά της Βούλας

Πέρασε από το πιο όμορφο πράσινο
στα πιο λαμπερά κόκκινα άνθη
απο τα ρόδια με τα χιλιάδες ρουμπίνια
στο κίτρινο για το τέλος εποχής
Η πρασινοκοκκινοκίτρινη ροδιά

της Βούλας

Κορινθία, Μελίσσι

WOW ..how amazingly beautiful Corinth is ...... I would love to stay
here next time if I can come back to Greece .Corinth was a very
important city in Ancient times . I dream to walk on the paved road
where the ancient people walked ..very, very exciting .

Το Σκάκι, από την Εξορία

 ΤΟ ΣΚΑΚΙ

Μας κουβαλήσαν στο στρατόπεδο ένα βράδυ.
Εμένα πρώτα, το Χαράλαμπο μετά.
Το Χαριλή καί τον Αλέκο από κοντά
κι άλλους πεντέξι. Αλάκερο κοπάδι.
Κι είμαστε αλήθεια … Κι ας το πούμε ειλικρινά.
ένα κοπάδι από σκιαγμένα ζωντανά.

Φόβος και τρόμος μας συνείχε στην αρχή.
Όλοι φοβούνται. Αυτή ναι η αλήθεια.
Μα, φαίνεται, πως όλα είναι συνήθεια…
Σιγά – σιγά τρυπώνει η ελπίδα στην ψυχή.
κι αν κάπου εκεί παραμονεύει ο χάρος
μαθαίνεις να τονε κοιτάς με κάποιο θάρρος.

Σε δυο – τρεις μέρες ξέφτισαν οι τρόμοι
έστρωσε ένας ρυθμός κάποιας ζωής.
Κι εξόν από δυο – τρεις ψοφοδεείς
που τρέμαν και στον ύπνο τους ακόμη
εμείς οι άλλοι, ας πούμε, οι «δυνατοί»
ζούσαμε μια ζωή σχεδόν υποφερτή.

Ήμασταν πιότερο απ’ αδέρφια με το Λάμπη.
Κι άνεργοι εδώ που μας μαντρώσαν οι ναζήδες
νάχαμε σκάκι και να κάναμε παρτίδες…!
«Πολιτισμένοι» οι Γερμανοί δεν επιτρέψαν νάμπει.
Δεν έπρεπε όμως το δικό τους να περάσει.
Παίζαμε μ’ ένα, που με ψίχα είχαμε φτιάσει.

Ήτανε λίγο τότε το ψωμί
και μια μπουκιά μονάχα είτανε κάτι
και φυσικά, δεν ήμασταν χορτάτοι,
ωστόσο μ’ οποιαδήποτε τιμή
θες από πείσμα, θες από μεράκι
εμείς το κονομήσαμε το σκάκι.

https://www.avgi.gr/tehnes/372849_skaki-stis-exories-kai-tis-fylakes 

Ο ποιητής είχε το ψευδώνυμο Άχθος Αρούρης (που είναι ομηρική έκφραση και σημαίνει «βάρος της γης»). Κατά την πρώτη περίοδο της ομηρίας του, το 1944, έγραψε το ποίημα «Το σκάκι» (ποιητική συλλογή του Νίκου Σαραντάκου «Της Κατοχής και του Στρατόπεδου»).

Της αγάπης (Κώστας Ουράνης)

 

Νά ‘ξερες πώς λαχτάριζα τον ερχομό σου, Αγάπη
που ίσαμε τα σήμερα δε σ’ έχω νιώσει ακόμα,
μα που ένστικτα το είναι μου σ’ αναζητούσαν, όπως
τη γόνιμη άξαφνη βροχή το στεγνωμένο χώμα!

Πόσες φορές αλλοίμονο! δε γιόρτασα, θαρρώντας
πως επιτέλους έφτασες, Εσύ που είχες αργήσει:
Σα μυγδαλιά, που ηλιόλουστες ημέρες του χειμώνα
την ξεγελάνε, βιαζονταν κι εμέ η ψυχή ν’ ανθήσει.

Μα δεν ερχόσουνα ποτές και, μέρα με τη μέρα,
τ’ άνθια σωριάζονταν στη γης από τον κρύο αγέρα
κι είναι η ψυχή μου πιο γυμνή παρά προτού ν ‘ανθίσει’

Και σήμερα, που η Νιότη μου γέρνει αργά στη δύση,
του ερχομού σου σβήνεται κι η τελευταία ελπίδα:
– Φοβάμαι πως επέρασες, Αγάπη και δεν σ’ είδα!.