Book Blog Info: Βγήκε ένας ήλιος χλωμός Κούλα Αδαλόγλου

Εκδοτικός Οίκος

ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ/

Συγγραφέας

Κούλα Αδαλόγλου

Κατηγορία

Ελληνική Λογοτεχνία

ISBN

978-960-9692-04-5

Σελίδες

167

«Ο μπαμπάς πάλι έλειπε, δεν πήγε όμως στο κτήμα, πήγε με μια παρέα να μιλήσουν για κάτι που το έλεγαν απεργία και εγώ δεν έπρεπε να πω τίποτα σε κανέναν, πάλι για ροδάκινα θα έλεγα. Γύρισε μετά το μεσημέρι και χαμογελούσε, “είναι χαρούμενος ο μπαμπάς”, είπα στη μαμά, “χαρούμενος ή απελπισμένος”, έτσι μου απάντησε εκείνη, όμως δεν το κατάλαβα, μόνο το θυμάμαι επειδή μου έκανε εντύπωση».

Η Κούλα Αδαλόγλου είναι γνωστή ποιήτρια και καλή ποιήτρια. Οι ποιητικές συλλογές «Καταγραφές» (1982), «Στο μεταίχμιο» (1992), «Δυο ελεγείες και μια ωδή» (1996), «Μαθητεία στην αναμονή» (2011), «Διπλή άρθρωση» (2009) και η μελέτη «Η γραπτή έκφραση των μαθητών» (2007), περιλαμβάνονται ήδη στη συγγραφική διαδρομή της. Το καινούργιο βιβλίο της, «Βγήκε ένας ήλιος χλωμός», είναι διηγήματα, με όλη την ποιητικότητα και τα βασικά που διέπουν εν γένει τη δουλειά της: πολιτική στάση και κοινωνική έγνοια, υπαρξιακή αγωνία και ελλειπτικός λόγος, η ανθρώπινη μοναξιά και η αλληλέγγυα συμπόνια. Ήρωες εγκλωβισμένοι στην προσωπική ή την κοινωνική τους φυλακή, τόποι που αλλάζουν προορισμό και σημασία, τρόποι που επιμένουν εμμονικά στα βασικά, αλλά παντού «ένας ήλιος χλωμός» να μας υπόσχεται «την ομορφιά του κόσμου».

Οι ιστορίες εκτυλίσσονται σαν κύκλος. Ο παράδεισος της παιδικής ηλικίας, τον νοσταλγεί ως παιδί ένα παιδί, η ποίηση το καταφύγιο που φθονούμε, με τη λογοτεχνία προσπαθεί να κατανοήσει η συγγραφέας τη ζωή. Στο ενδιάμεσο: «Ένα τουριστικό καλοκαίρι», με κοσμικό θέρετρο τη Μακρόνησο. Το «Αφρόλουτρο», μια συγκινητική έκθεση μιας κλοπής. «Το μαύρο και το άσπρο», μπάτσος με πολιτικά σώζει διαδηλωτή. «Μια γιορταστική πομπή», σαν ταινία του Κουστουρίτσα στην Αθήνα κι ένας Κούρδος που ανταποδίδει. «Η αφισοκόλληση» κι ο χρόνος σα να σταματά στα βασικά. «Amour Perdu», επειδή όλοι έχουν δικαίωμα στη δημοκρατία της μνήμης. «Η συνάντηση», με τον σημαιοφόρο της τάξης όσο και να περνούν τα χρόνια σε καμία ομάδα να μη χωρά. Η «Εικονική πραγματικότητα», με έναν τυφλό να αφηγείται το μεγαλείο του κόσμου. «Photo-net» και ένας κόσμος σαν επιστημονική φαντασία, πια καθημερινότητα. «Σχολική γιορτή», με τον Ιμπραήμ να αποτίει φόρο τιμής στον Παπαφλέσσα υπό τον ήχο του Θούριου του Ρήγα Φεραίου, σε δύσκολη –καλή ώρα– εποχή. Η «Χρυσόσκονη», με έναν σκελετό- άγιο μαζί και ράμπο. «Το εστιατόριο της Βερόνικας», με την οδύσσεια μιας μετανάστριας και με μια κοινωνία, τελικά, να την προστατεύει. «Σαν επιστροφή ή Μνησιπήμων σχάση», μια ζωή με τη βαλίτσα έτοιμη, «ο πατέρας μπορεί να πάει εξορία».

Το αποτέλεσμα, η «πολλαπλασιακή και μνησιπήμων επιστροφή της μνήμης». Το ζητούμενο, το ίδιο πάντοτε, αυτό: «για να ξέρουν τα μάτια σου πώς να κοιτάξουν». Και η βασική εμμονή, «η καλύτερη πραγματικότητα από το όνειρο γεννιέται», που μπορεί να αποβεί η μοναδική σωτηρία.

Ο τελευταίος αιώνας της χώρας, του ανθρώπου, επειδή το μέσον αλλάζει, τα βασικά είναι εκεί, πάντα ίδια.

Η αφηγήτρια, σαν χλωμός ήλιος, πολλές φορές αθέατη. Η ύψιστη έκπληξη, μια σαύρα στη Μακρόνησο, τιμητής των πάντων.

Η μνήμη του ανθρώπου, του τόπου.