Παιδάκι του πολέμου, της Κατοχής και του Εμφυλίου, ο Αντώνης Καλογιάννης γεννήθηκε και έζησε στην Καισαριανή, σε μια γειτονιά γεμάτη Ιστορία και συμβολισμούς. Αξιώθηκε να ζήσει το όνειρο της γενιάς του. Η συνάντησή του με τον αρχάγγελο Μίκη Θεοδωράκη άλλαξε τη ζωή του. Ακριβώς όπως στα παραμύθια, τον άκουσε να τραγουδάει στο τσαγκαράδικο, νέο παιδί, βιοπαλαιστή, τον πήρε από το χέρι, τον ενθάρρυνε, τον αγκάλιασε κι έτσι άρχισε το ταξίδι του στον μαγικό κόσμο της μουσικής. Τραγούδησε μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη -στην οποία, απ’ όσο ξέρω, οφείλει και τη γνωριμία του με τον Μίκη- σε μεγάλα θέατρα στη Σοβιετική Ένωση, την Ευρώπη και την Αμερική. Με σθένος, θάρρος και μεγάλη ταπεινοφροσύνη, στα χρόνια της χούντας, τραγούδησε τον λόγο των ποιητών του Ρίτσου, του Σεφέρη, του Σικελιανού, τα λαϊκά του Μάνου Ελευθερίου σε όλο τον κόσμο. «Επιφάνια - Αβέρωφ», «Κατάσταση πολιορκίας», «Πνευματικό εμβατήριο», «Νύχτα θανάτου», «Τα τραγούδια του Αντρέα», «Γράμματα από τη Γερμανία», ένα μεγάλο κομμάτι του έργου του Μίκη το μάθαμε μέσα από τη φωνή του Αντώνη.
Έχει σημασία όμως ότι και για τον ίδιο αυτή η διάκριση δεν μετατράπηκε σε έπαρση, αλλά σε προσοχή και ευθύνη για το ρεπερτόριό του στα χρόνια που θα έρχονταν. Τον θυμάμαι πάντα στις σκηνές των μεγάλων συναυλιών που διηύθυνε ο Μίκης να περιμένει σεμνά τη σειρά του ανάμεσα σ’ εμάς, τους νέους, τότε, τραγουδιστές. Ήταν υπόδειγμα των ιδανικών που εκπροσωπούσε η γενιά του. Γι’ αυτό φρόντισε και μετά τη συνεργασία με τον Μίκη να πει ωραία τραγούδια, μουσικά και στιχουργικά. Έτσι, τα τραγούδια από τα «Επιφάνια - Αβέρωφ» του Σεφέρη και το «Ήρθαν τα βάσανα νωρίς» από τα λαϊκά του Μάνου Ελευθερίου, που είναι «βιδωμένα» στο μυαλό και στην ψυχή μας με τη φωνή του, διαδέχτηκαν το «Δεν κλαίω γι’ αυτά που μου ’χεις πάρει» του Ρίτσου σε μουσική Μάριου Τόκα και το υπέροχο «Μικραίνει ο κόσμος» του Σταύρου Κουγιουμτζή σε στίχους Τάσου Κόρφη και δεκάδες άλλα. Αυτός, που δεν ξεκίνησε τη ζωή του με σκοπό να γίνει καλλιτέχνης, σεβάστηκε όσο λίγοι την τύχη και την ευκαιρία που του δόθηκαν και παρέμεινε συνεπής και ευγνώμων μέχρι το τέλος.
Συνεργάστηκε με καλούς συνθέτες, είπε πολύ ωραία τραγούδια που κράτησαν συντροφιά για πολλές δεκαετίες στους απλούς ανθρώπους στις χαρές τους και τις λύπες τους. Η ήρεμη χαρακτηριστική φιλική φωνή του Αντώνη ηχούσε μέσα στα σπίτια από το ραδιόφωνο και τους συντρόφευε σαν να ήταν ο δικός τους άνθρωπος, ο ξάδελφός τους που έλειπε, που τους παρηγορούσε με την ωραία φωνή του. Ακριβώς έτσι όπως τον άκουσε ο Μίκης στο τσαγκαράδικο, κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο και αναντικατάστατο.
Καλό ταξίδι, Αντώνη Καλογιάννη. Θα σε θυμόμαστε πάντα με συγκίνηση και αγάπη μέσα από τα ωραία τραγούδια σου «...σαν τον καλό τον άνθρωπο με το φωτοστέφανο που λες...».
Όταν τα όνειρα των γενεών και των γενναίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου