WELCOME

Καλωσορίσατε σε αυτό εδώ τον ιστότοπο “Book blog info” Ο χώρος αυτός δημιουργήθηκε και χρησιμοποιήθηκε ως βοηθητικό εργαλείο προβολής των προϊόντων του εκδοτικού οίκου ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ κάποτε. Καθ' οδόν προστέθηκαν και μερικά λουλουδάκια για διακόσμηση - τα οποία ήρθαν και με βρήκαν - στην κάθετη στήλη. Διάφορα ποιηματάκια ξεπήδησαν από τα βιβλία της βιβλιοθήκης μου και προέκυψε έτσι το «1 ΠΟίΗΜΑ 1 ΛΟΥΛΟύΔΙ» Από το 2011 και μετά το blog αυτό θα ταξιδεύει σε νέους βιβλιότοπους και σας καλεί να τον παρακολουθείτε πού και πού... Χρήστος Ρουμελιώτης. e-mail : novus.sales@gmail.com

Ευχαριστώ για την επίσκεψή σας. Καλά κοιταγματάκια…

Η Θήβα Μέμφις του Γιάννη Δούκα (Μάρως Δούκα γιός) ποιητής

 Παρουσίαση

Κατά τον Μισέλ-Ρολφ Τρουιγιό, «οι σιωπές εισέρχονται στη διαδικασία της ιστορικής παραγωγής σε τέσσερις κρίσιμες στιγμές: τη στιγμή της δημιουργίας δεδομένων (δημιουργία των πηγών)· τη στιγμή της συνάθροισης δεδομένων (δημιουργία των αρχείων)· τη στιγμή της ανάκτησης δεδομένων (δημιουργία αφηγήσεων)· και τη στιγμή της αναδρομικής σημασίας (δημιουργία της ιστορίας στον ύστατο βαθμό)».
Συνοδεύοντας τις σιωπές, η "θήβα μέμφις" θα φιλοδοξούσε να εισέλθει στο περιθώριο των τεσσάρων αυτών στιγμών. Εκτυλίσσεται στα χρόνια που ο Έντσο Τραβέρσο αποκαλεί ευρωπαϊκό εμφύλιο πόλεμο (1914-45). Η προέλευση του όρου αποδίδεται στον Γερμανό ζωγράφο Φραντς Μαρκ, που σημείωνε, σε μια επιστολή του από το μέτωπο λίγο πριν από τον θάνατό του στη μάχη του Βερντέν, ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος δεν είναι παρά ένας ευρωπαϊκός εμφύλιος, ένας πόλεμος ενάντια στον εσωτερικό αόρατο εχθρό του ευρωπαϊκού πνεύματος.
Το βιβλίο δομείται ως σπονδυλωτή σειρά συνδυαστικών προσωπογραφιών. Σε αυτές απεικονίζονται, με αφορμή κάποιο μεμονωμένο γεγονός που τους συνέβη ή που προκάλεσαν, πρόσωπα που έζησαν και έδρασαν κατά την περίοδο αυτή - και όχι πάντοτε στο προσκήνιό της. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Robinson Roger, Σύντομα θα ξεκινήσει, από το βιβλίο "Ενας φορητός παράδεισος"

Robinson Roger, Σύντομα θα ξεκινήσει
  

 ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ

Κάτι υπάρχει εδώ,
Σε αυτή την πόλη,
σε αυτούς τους δρόμους,
Κάτι σκληρό και ζοφερό,
Κάτι οξύ και δριμύ.

Είναι ο τρόπος που
 ο άντρας αυτός στέκει εκεί
έτοιμος όλη μέρα για καυγά.

Είναι οι ψίθυροι και
τα συνοφρυωμένα πρόσωπα,
οι επίμονες ματιές
και τα αργά νεύματα με το κεφάλι.

Η ζέστη αυτή από κοντά
Από πολύ κοντά, υγρή
Κι από τον τρόμο βαριά
Και στην αγορά η μπόχα
Των σάπιων ψαριών
Ήταν δυνατή και πάνω στα φρούτα
Μαύρα σημάδια εμφανίζονταν.

Και ο κόσμος έλεγε
«σύντομα θα ξεκινήσει»
Χωρίς να ‘χουν ιδέα για πιο πράγμα μιλάνε.

Ακόμα και ο τύπος με τα λιβάνια,
Μοιάζει ανήσυχος,
Λες και το ένιωθε και αυτός.

Κανείς δεν πουλάει τίποτα,
Κανείς δεν αγοράζει τίποτα.
Σαν ζόμπι πηγαινοέρχονται,
Και τα αυτοκίνητα πηγαίνουν
Όσο πιο αργά μπορούν,
Σαν όλοι κάποιο σινάλιο περιμένουν.

Κάποιοι νέοι πάνω στα bmx τους
Σηκώνουν τις κουκούλες τους.

Η πόλη ολόκληρη βυθίστηκε στη σιωπή,
Στην ησυχία, ένα μπουκάλι μόνο ακούγεται
Που σπάει σε κομμάτια.

Ύστερα ξεχωρίζει η αδιόρατη μυρωδιά του καπνού
Και ο ουρανός παίρνει το χρώμα της σκόνης
Και ένα ελικόπτερο μικρό σαν μύγα,
Αιωρείται πάνω από μια πληγή όλο πύον.

Κάτι υπάρχει εδώ, σε αυτούς τους δρόμους,
Κάτι σκληρό και ζοφερό,
Κάτι ο οξύ και δριμύ.

Σύντομα θα ξεκινήσει.

 


Λίγα λόγια για τον ποιητή:

Ο Ρότζερ Ρόμπινσον είναι ποιητής και περφόρμερ. Γεννήθηκε το 1967 και ζει μεταξύ Λονδίνου και Τρινιντάντ. Η πρώτη του ολοκληρωμένη ποιητική συλλογή «The butterfly hotel» δημοσιεύτηκε το 2012. Η συλλογή «Ένας φορητός παράδεισος» τιμήθηκε το 2019 με το υψηλού κύρους βραβείο για την ποίηση T. S. Eliot.

Γιάννης Κότσιρας, Κοίτα γύρω

Πόσο μίκρυνε ο κόσμος
Πως αγρίεψαν τα μάτια
Χρεωμένη μοναξιά
Κοίτα γύρω
Πόσο ασχήμυνε η πόλη
Πόσο ακρίβυνε η αλήθεια
Μόνο γέλια ειρωνικά

Δες καλά
Τα παιδιά που δεν έχουν να φάνε
Τις αρρώστιες που τρόμο κερνάνε
Τα σκυλιά που με φόβο κοιτάνε
Γιατί κάποιοι σκοτώνουν φριχτά

Γι’ αυτό κι εγώ φωνάζω
Για σένα που αγκαλιάζω
Στο μέλλον που τρομάζω
Να γίνουμε φωτιά
Να κάψει όλα τα χέρια
Που κρύβουνε τ’ αστέρια
Να βγούνε περιστέρια
Λευκά σαν τα παιδιά
Να γίνουμε παιδιά

Κοίτα γύρω
Πόσα ψέματα συνήθισες τη μέρα
Πόσα πτώματα ξεβράστηκαν στην ξέρα
Πόσα στόματα σιωπούν ενοχικά

Κοίτα γύρω
Τα κορίτσια που φοβούνται να γελάσουν
Τα αγόρια που διστάζουνε να κλάψουν
Τις οθόνες που μας πήραν τη μιλιά 

Δες καλά
Τα γερόντια που σβήνουνε μόνα
Σαν τα δέντρα που δώσαν αγώνα
Και τα ρίξαν μετά στη φωτιά
Με γέλια ειρωνικά

Γι’ αυτό κι εγώ φωνάζω
Για σένα που αγκαλιάζω
Στο μέλλον που τρομάζω
Να γίνουμε φωτιά
Να κάψει όλα τα χέρια
Που μάτωσαν μαχαίρια
Να βγούνε περιστέρια
Λευκά σαν τα παιδιά
Γι αυτό κι εγώ φωνάζω
Για σένα που αγαπώ

http://kotsiras.gr/el/pseyths-kairos/

Avignon : quand Man Ray érotisait le pont Saint-Benezet

 

https://www.facebook.com/carina.istre

Avignon : quand Man Ray érotisait le pont Saint-Benezet
Par F.B.
Sur cette première version, la femme allongée est sans doute Nusch, la femme de Paul Eluard. Mais pour Man Ray, elle doit représenter toutes les femmes.
Sur cette première version, la femme allongée est sans doute Nusch, la femme de Paul Eluard. Mais pour Man Ray, elle doit représenter toutes les femmes. Photo DR
Dans le jargon journalistique, c'est ce qu'on appelle une belle histoire.
Automne 2018 : une vente d'oeuvres d'art se tient à Paris. Parmi le lot de chef d'oeuvres signés des plus grands artistes du XXe siècle, un dessin de l'Américain Man Ray, daté de 1936, et sur lequel une femme est alanguie sur le pont Saint-Benezet. Son titre : "Le pont brisé".
A Avignon, précisément, la directrice du musée Angladon, Lauren Laz, a eu vent de cette session parisienne. Et pour cause : à cette époque, elle travaille déjà à la préparation d'une grande exposition dans la cité des papes sur Man Ray, et particulièrement autour de son talent trop méconnu : celui de dessinateur. Ni une ni deux, Lauren Laz prévient, en Suisse, le collectionneur dont les trésors doivent être exposés à Angladon. Et à l'arrivée, ce dernier acquiert, sur ces précieux conseils, "Le pont brisé". Une oeuvre qui sera présente entre les murs du musée avignonnais à partir du 27 mai prochain (si tout va bien sur le plan sanitaire, Ndlr ). Intrinsèquement parlant, le destin de ce "Pont brisé" est, depuis sa génèse, une histoire fascinante. Nous sommes en 1936. L'année du Front populaire. A Avignon, c'est l'été auprès du pont populaire. Déjà photographe adulé du public, Man Ray, de son vrai nom Emmanuel Radnitsky, se trouve en Vaucluse avec son ami le poète Paul Eluard. Ensemble, ils rendent visite à leur ami René Char, à l'Isle-sur-la-Sorgue. D'ailleurs, le futur dessin "Le pont brisé" est accompagné de l'écriture elle-même très esthétique d'Eluard, pour un poème dédié à Char, et dans lequel Eluard évoque, au bord du Rhône, "la carrière d'eau claire" et "les bâteaux qui ne vont nulle part".

Si dessin et poème ne font qu'un, ce n'est pas pour rien : le duo Man Ray-Eluard va publier en 1937 un ouvrage à quatre mains, "Les mains libres", au sein duquel les deux génies s'inspirent mutuellement. "Il y a deux versions du "Pont brisé" : celle qui va être retenue pour le livre et la première, non retenue, qui va être exposée à Angladon" confie à La Provence la directrice du musée, Lauren Laz.

"Sur cette première version, la femme allongée est sans doute Nusch, la femme de Paul Eluard. Mais pour Man Ray, elle doit représenter toutes les femmes. Elle est allongée sur le pont Saint-Benezet comme si, quelque part, elle le prolongeait. Et il y a, au-dessus, son reflet dans les cieux. Le corps féminin est , pour l'artiste, médiateur de l'invisible, de ce qu'il y a au-delà du réel. Finalement, il réalise dans ses dessins ce qui a fait son succès dans ses photos : il cherche à donner au réel une dimension suplémentaire." Un pont...sein Benezet, en l'occurence, des soupirs.

Καβάφης, Απ' τες εννιά, Τα κεριά


Απ' τες εννιά

Απ’ τες εννιά Δώδεκα και μισή. 

Γρήγορα πέρασεν η ώρα απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα, και κάθισα εδώ. 

Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω, και χωρίς να μιλώ. 

Με ποιόνα να μιλήσω κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό {…} 

Το είδωλον του νέου σώματός μου ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά• πένθη της οικογένειας, χωρισμοί, αισθήματα δικών μου, αισθήματα των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα. 

Δώδεκα και μισή. 

Πώς πέρασεν η ώρα. 

Δώδεκα και μισή. 

Πώς πέρασαν τα χρόνια. 

Κ.Π. Καβάφης. 

Έχει χαρακτηριστεί από τους Βρετανούς λογοτέχνες ως ο Ποιητής των Ποιητών (Poet’s Poet) επειδή είναι ο πιο αγαπητός ποιητής, ειδικά ανάμεσα στους έφηβους, που τελικά τον διαβάζουν μέχρι την ώριμη ηλικία. Ψέμματα;...

Τα κεριά

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας σα μια σειρά κεράκια αναμένα — χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια. 

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων· τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά. 

Δεν θέλω να τα βλέπω·με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι. 

Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά. 

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν....