My Soynio a poem by Anne Rodopoulos

My Sounion

Sounion you are my heaven,
of glorious sea, sapphires cannot complete,
they stay hidden deep in ancient soil,
ashamed for tiny photon to display their,
depth of hue, not easily seen but sought
to adorn the human form.
Human language, so inadequate to try to
say how I feel, when I look and breathe the
vivid colors and perfumes of the gently textured sea.

A rich, depth royal blue surrounds me,
the sun has generously scattered a billion shining diamonds,
that beckon me to gaze unending at this holy light.

My cold marble columns stand heroically,
Poseidon resonates in everlasting Rhythm,
I tolerate the noise of people and flashes from cameras.
For thousands of years I have tried to stay,
although, I endure the toll of seasons.
Ancient people you have chosen heaven for me
to have as my abode.

The tiny perfumed flowers are not forgotten
as they display their dainty and fragile blossoms
at my feet, a carpet of softest pink and white.

I smell a patch  of chamomile trodden
by thoughtless feet. Stoically bending again to
tempt the bees for honey.

Athena your fragile feminine temple long gone.
I miss the melodies you sang as the morning air
begins to stir, your gently voice can still be heard
and the sea birds try in vain to memorize your sweet refrain.
Anna Ruth Margaret Rodopoulos
27/2/2016
Athens

Μάι Σούνιο..

Anne Sylvan and Yianna at Sounion

Σούνιο μου, ένας καταγάλανος ουρανός σε ζώνει..

μια ένδοξη θάλασσα με αγάπη, σε περιβάλλει..

χιλιάδες αρχαία ζαφείρια, κρύβονται στα σπλάχνα σου..

και ντρέπονται καθώς το γαλάζιο, σπάνιο χρώμα τους ..

παραμένει στην αφάνεια, περιμένοντας μια ηλιαχτίδα ..

να φανερώσει την αξία τους που μόνο μια θεά μπορεί ..

να εκτιμήσει ορθά..

Μάι Σούνιο..

Η ανθρώπινη γλώσσα μπροστά σου φαντάζει φτωχή..

γιατί δεν μπορεί να εκφράσει το πως αισθάνομαι, καθώς..

ατενίζω τα ζωηρά σου χρώματα και αναπνέω..

τα απαλά αρώματα της χρυσοΰφαντης θάλασσας γύρω σου..

Σούνιο μου, με το πανέμορφο γαλάζιο σου χιτώνα ..

και το γενναιόδωρο ήλιο που σου χαρίζει καθημερινά ..

δισεκατομμύρια διαμαντένιες αχτίνες, που κυριολεκτικά..

με απαγάγουν στους ουρανούς του άγιου σου φωτός..

σ' αγαπώ..

Μάι Σούνιο..

Εσύ που συμφιλίωσες τους άγριους ανέμους..

ανάμεσα στους κίονες του ιερού ναού του Ποσειδώνα ..

Εσύ που υπομένεις τις άχαρες των ανθρώπων φωτοματιές..

δέξου τους ταπεινούς ύμνους μου ανάμεσα στις εποχές σου..

Και έ(ά)θραυστα άνθη από χαμολούλουδα εγώ θα σου χαρίσω..

από αυτά που είναι σα χαλί στρωμένα στη ποδιά σου..

και που σκορπούν φίνο άρωμα και ξελογιάζουν τα πτηνά..

και σπάνια γύρη μοιράζουν σε καλόχυμες μέλισσες ολόγυρα σου..

Μάι Σούνιο..

Της θεάς Αθηνάς και του Ποσειδώνα αγκυροβόλι ..

μελωδίες παρθένων και γέλια νέων από τα έγκατά σου αντηχούν..

κάνε,

την φωνή τους ως τα πέρατα του κόσμου ν' απλωθεί και ως..

γλυκό ρεφραίν θαλάσσιων πτηνών, την αιώνια Ομορφιά ν' υμνήσει...

Άννα Μάργκαρετ Ρουθ Ροδόπουλος

Αθήνα 27.2.2016

Απόδοση στα Ελληνικά ποιήματος της Α.Μ.Ρ.Ροδοπούλου

Χρίστος Σπυρίδωνος Ρουμελιώτης