Νυχτολόγιο Γιαν Φάμπρ

Νυχτολόγιο

Αρλ, 14 Ιουλίου 1978

Πονάει όλο μου το σώμα

από την αϋπνία.

Στέκω πάνω από ένα απόκρημνο βάραθρο.

Αρλ, 15 Ιουλίου 1978

Δίνω δωρεάν μικρά έργα τέχνης: κάρτες με το όνομά μου με μικρά

προκλητικά κείμενα ή σχέδια (που κάνω με μπλε Bic).

Δεν είναι ο θάνατος του εμποράκου.

Είναι ο θάνατος του καλλιτέχνη.

Αρλ, 16 Ιουλίου 1978

Διαπράττω ένα έγκλημα χωρίς ενοχές.

Κάνω τέχνη χωρίς τύψεις.

Και καταφέρνω πάντα να ξεφεύγω!

Αρλ, 17 Ιουλίου 1978

Τις τελευταίες νύχτες, λόγω έλλειψης χρημάτων (ουδέν καινόν

υπό τον ήλιον), κοιμάμαι σε ένα μέρος όπου ασκείται

η πιο unsexy

λατρεία του σώματος.

Η παραλία γυμνιστών σκοτώνει τη φαντασία και επιβραδύνει

το σπέρμα μου.

Αμβέρσα, 11 Ιουνίου 1978

Θα μπορούσα να είμαι ένας από τους καλλιτέχνες

που κρύβονται πίσω από τις εικόνες και τις λέξεις τους;

Που, παρ’ όλα αυτά, προσπαθεί να είναι θεράπων της ζωής.

 Αμβέρσα, 13 Ιουνίου 1978

Η οικογένειά μου είναι μια ελληνική τραγωδία.

Η μητέρα μου μεθυσμένη προσπάθησε να με φιλήσει, με γλώσσα.

Αμβέρσα, 20 Ιανουαρίου 1984

Μια συμμορία δημοσίων υπαλλήλων είναι οι εργαζόμενοι

του Επαρχιακού Μουσείου.

Έπρεπε να τους είχα κλείσει στο μουσείο και να τους είχα

κρατήσει ομήρους ένα Σαββατοκύριακο.

Για να τους κάνω να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει μουσείο

για τον καλλιτέχνη και την τέχνη.

Συντήρηση, έκθεση και ομηρεία είναι συνώνυμα.

Αμβέρσα, 23 Ιανουαρίου 1984

Σήμερα έβαλα τα δέκα έργα της σειράς Φίλοι σε έναν τοίχο.

Και ο υπόλοιπος χώρος έμεινε άδειος.

Ανυπομονώ να δω αύριο ξανά αυτή την πρόταση.

Το σώμα μου θα μου πει την αλήθεια.

Το σώμα μου τονώνει, ενεργοποιεί και διοχετεύει.

(Οι πίνακες είναι μεγαλύτεροι από μένα.

Οι πίνακες είναι μεγάλα σώματα).

Αμβέρσα, 24 Ιανουαρίου 1984

Μέχρι πριν από λίγο δούλευα για μια κασέτα για την έκθεση

Φίλοι.

Αύριο θα δοκιμάσω τον ήχο.

Τώρα είναι 5.15 το πρωί.

Θα ονειρευτώ τον ουτοπικό μου χώρο για τη μετά θάνατον ζωή.

 Αμβέρσα, 25 Ιανουαρίου 1984

Η δημιουργία μιας έκθεσης είναι δραματουργία και σκηνοθεσία.

Στην αρχή οι φίλοι ακουμπούσαν στον τοίχο

(για να τουφεκιστούν).

Και τώρα κρέμονται (η αγχόνη του λευκού τέρατος).

Κανένας ήχος στον χώρο.

Πρέπει να είναι πνευματικός χώρος.

Ένα καταφύγιο ηρεμίας για την τέχνη.

Αμβέρσα, 9 Φεβρουαρίου 1984

Μέρες με πρακτικές δουλειές, γεμάτες προσδοκίες.

Νοικιάσαμε δύο διαμερίσματα δίπλα στο Monty.

Εκεί θα ονειρεύονται τις νύχτες όλοι οι ηθοποιοί 

και οι χορευτές την επόμενη πρόβα.

Χωρίς κρεβάτια, αλλά με υπνόσακους στο πάτωμα

για να εξοικονομηθεί χώρος και χρήμα.

Έτσι μπορούμε να ξοδέψουμε ένα ποσό για έναν μάγειρα

που θα μας μαγειρεύει κάθε βράδυ.

Αμβέρσα, 13 Φεβρουαρίου 1984

Ήμουν πολύ νευρικός όλο το Σαββατοκύριακο.

Σήμερα, η πρώτη συνάντηση με όλους τους ηθοποιούς

και τους χορευτές.

Ο πάγος έχει σπάσει.

Το πρωί κάνω βόλτες από παγετώνα σε παγετώνα

για να εξερευνήσω τη λευκή μου χώρα και τη μαύρη μου θάλασσα.

(Έχει παγωνιά και η θέρμανση είναι ελαττωματική).

Αμβέρσα, 14 Φεβρουαρίου 1984

Στο πλαίσιο της προετοιμασίας γι’ αυτή τη δουλειά

καταβρόχθισα και λεηλάτησα ένα βιβλίο του Γάλλου φιλόσοφου Μισέλ Φουκώ.

Το διάβασα στα αγγλικά: Επιτήρηση και τιμωρία.

Ο χώρος του θεάτρου είναι η φυλακή.

Οι ηθοποιοί είναι οι κρατούμενοι.

Οι χορευτές είναι τα πειθαρχημένα σώματα.

Ηθοποιοί και χορευτές πρέπει να γίνουν πολεμιστές.
Μετάφραση: Κατερίνα Μπονάτσου
προδημοσίευση Αυγής 8/11/2016