Τους παλμούς σας αφουγκράζομαι.
Σκιρτήματα καταγράφω
μιας απέλπιδος προσπάθειας
ελεύθερες να υπάρξετε.
Γυναίκες του τσαντόρ, της μπούργκα
η σκέψη αμιγής μαζί σας ταυτίζεται.
Ο πνιγμός σας, τις ανάσες μου σβήνει.
Μια τρύπα γίνομαι στενή περιοριστικά
τον κόσμο ν’ατενίζω.
Διαιωνίζομαι, σκιά στους δρόμους
μ’ αθόρυβο το βάδισμα.
Ανυποψίαστα περνώ πλάι σας
κι είναι σαν να μην υπάρχω.
Δίχως ταυτότητα γεμάτη ντροπή
σπαράζω κάτω από τη διαγραφή
που μου φόρεσαν.
Πουλί κλεισμένο σε κλουβί
αέναες κινήσεις,
επαναλαμβανόμενης εξάρτηση
για τροφή και προστασία.
Το σώμα μουδιασμένο
στην απομόνωση μιας φυλακής.
Όταν κεφάλι σηκώσω θα’ ρθουν οι νόμοι της επιβολής
με λιθοβολισμό να μ’ αφορίσουν.
Την κόρη μου θα παντρολογούν
στα δεκατέσσερά της χρόνια
διαιωνίζοντας τη στέρηση
της ελεύθερης επιλογής
που άνθρωπο με κάνει.
και δε γνωρίζω τιποτα πιο οδυνηρό
απο το τσαντόρ μέσα μου.
7/4/2017
https://www.facebook.com/eva.panousi?fref=nf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου