Το Σκάκι, από την Εξορία

 ΤΟ ΣΚΑΚΙ

Μας κουβαλήσαν στο στρατόπεδο ένα βράδυ.
Εμένα πρώτα, το Χαράλαμπο μετά.
Το Χαριλή καί τον Αλέκο από κοντά
κι άλλους πεντέξι. Αλάκερο κοπάδι.
Κι είμαστε αλήθεια … Κι ας το πούμε ειλικρινά.
ένα κοπάδι από σκιαγμένα ζωντανά.

Φόβος και τρόμος μας συνείχε στην αρχή.
Όλοι φοβούνται. Αυτή ναι η αλήθεια.
Μα, φαίνεται, πως όλα είναι συνήθεια…
Σιγά – σιγά τρυπώνει η ελπίδα στην ψυχή.
κι αν κάπου εκεί παραμονεύει ο χάρος
μαθαίνεις να τονε κοιτάς με κάποιο θάρρος.

Σε δυο – τρεις μέρες ξέφτισαν οι τρόμοι
έστρωσε ένας ρυθμός κάποιας ζωής.
Κι εξόν από δυο – τρεις ψοφοδεείς
που τρέμαν και στον ύπνο τους ακόμη
εμείς οι άλλοι, ας πούμε, οι «δυνατοί»
ζούσαμε μια ζωή σχεδόν υποφερτή.

Ήμασταν πιότερο απ’ αδέρφια με το Λάμπη.
Κι άνεργοι εδώ που μας μαντρώσαν οι ναζήδες
νάχαμε σκάκι και να κάναμε παρτίδες…!
«Πολιτισμένοι» οι Γερμανοί δεν επιτρέψαν νάμπει.
Δεν έπρεπε όμως το δικό τους να περάσει.
Παίζαμε μ’ ένα, που με ψίχα είχαμε φτιάσει.

Ήτανε λίγο τότε το ψωμί
και μια μπουκιά μονάχα είτανε κάτι
και φυσικά, δεν ήμασταν χορτάτοι,
ωστόσο μ’ οποιαδήποτε τιμή
θες από πείσμα, θες από μεράκι
εμείς το κονομήσαμε το σκάκι.

https://www.avgi.gr/tehnes/372849_skaki-stis-exories-kai-tis-fylakes 

Ο ποιητής είχε το ψευδώνυμο Άχθος Αρούρης (που είναι ομηρική έκφραση και σημαίνει «βάρος της γης»). Κατά την πρώτη περίοδο της ομηρίας του, το 1944, έγραψε το ποίημα «Το σκάκι» (ποιητική συλλογή του Νίκου Σαραντάκου «Της Κατοχής και του Στρατόπεδου»).