Ναι, είναι ένα παιχνίδι αυτό γιατί βέβαια μιλάς και στον αναγνώστη, τον εμπλέκεις περισσότερο, είναι περίπου σαν να είσαστε οι δυο σας. Αλλά κι όταν γράφεις σε πρώτο πρόσωπο, κι αυτό είναι εξίσου μια κατασκευή.
Αρχίζω και σκέπτομαι το πρόσωπο, αυτό που θα μας πει την ιστορία, 1ον, τι ανάγκη έχει να την πει, 2ον τι κάνει στη ζωή του, 3ον κτλ. Πριν μπω στο πετσί του, το αντιμετωπίζω σαν ξένο άτομο κι αρχίζω να το φτιάχνω: τι κίνητρο έχει; πρέπει να έχει ένα κίνητρο, δεν είναι συνήθως συγγραφέας: στην Καρδιά της Μαργαρίτας ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας και θαυμάζει ένα Γερμανό συγγραφέα, ανύπαρκτο εκτός βιβλίου, ο αδελφός μου νόμιζε ότι τον είχα γνωρίσει αυτόν τον συγγραφέα, έψαχνε στο διαδίκτυο πληροφορίες γι’ αυτόν. Έλεγα, ρε Άρη, αφού δεν υπάρχει. Στη Μητρική γλώσσα, έχει κοινά μαζί μου γιατί ζει στο εξωτερικό αλλά είναι σκιτσογράφος, έχει ξεχάσει και τα ελληνικά, που προσπαθεί να τα θυμηθεί κάνοντας μια έρευνα για το μετέωρο έψιλον στην είσοδο του Απόλλωνος, στους Δελφούς, κι εκεί είναι και ο θάνατος της μάνας, το άλλο μεγάλο θέμα. Στην Πρώτη λέξη, υπάρχει μια ηλικιωμένη κυρία, όχι ιδιαίτερα μορφωμένη, η οποία όμως προσπαθεί να μάθει, για λογαριασμό του αδελφού της που έχει πεθάνει, ποια ήταν η πρώτη λέξη που άρθρωσε ποτέ ο άνθρωπος. Θέλω να πω, ότι και τα πρώτα πρόσωπα είναι εξίσου μυθιστορηματικά με τα άλλα. Δεν κάνω βιβλία, βρε παιδί μου, για να σου πω τα νέα μου, όχι.
Όταν τα όνειρα των γενεών και των γενναίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου