Ευγενία Χρίστου: Μια αν-ήσυχη, προβληματισμένη συγγραφέας που δεν υπόσχεται αλλά παλεύει να τα καταφέρει

Τρέχω όσο πιο γρήγορα μπορώ μέσα στο σκοτάδι που είναι απλωμένο σε όλη αυτή την περιοχή χωρίς να ξέρω που πάω ή που ακριβώς βρίσκομαι ήδη. Η ανάσα μου λιγοστεύει, οι μύες μου καίνε το αδύναμο πλέον σώμα, η καρδιά μου νιώθω ότι θα βγει από μέσα μου τόσο δυνατά που χτυπά, αλλά δεν το βάζω κάτω. Προσπαθώ να ξεφύγω από το άγνωστο και να. Γνωρίζω ότι όλο αυτό δεν είναι αληθινό μα δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ο φόβος με έχει κάνει να χαθώ για τα καλά ψάχνοντας απεγνωσμένο την έξοδο από αυτόν τον εφιάλτη. Η έλλειψη φωτός με κάνει να νιώθω χαμένη, αβοήθητη όσο παιδιάστικο ή τρελό και αν ακούγεται. Τρέχω στο μαύρο μονοπάτι που το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος της βροχής, τα πόδια μου σχεδόν σέρνονται από την κούραση με αποτέλεσμα να γλιστρήσω στο βρεγμένο δρόμο και να πέσω κάτω στο έδαφος με δύναμη. Μπροστά μου υπάρχει μία διασταύρωση δίχως πινακίδες που να μπορούν να με οδηγήσουν κάπου. Απελπισμένη από τα όσα συμβαίνουν, με το σώμα μου να πονάει από την πτώση, σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά στον ουρανό και ξέρω βαθιά μέσα μου τι έρχεται. Μια λάμψη στον ουρανό με κάνει να επιβεβαιώσω το σκεπτικό μου. Κεραυνοί!
Οι φίλοι μου τους θαυμάζουν για το πόσο όμορφα στολίζουν τον ουρανό λέγοντας ότι είναι σαν να ζωγραφίζει ο θεός μα εγώ δεν το βλέπω έτσι. Ποτέ δεν ξέρεις που θα πέσουν. Στη θάλασσα, σε κάποιο δέντρο, σε σπίτι? Βάζω τα χέρια μου να ακουμπήσουν κάτω και παλεύω να σηκωθώ όρθια ώστε να βρω κάποιο καταφύγιο για να προστατευτώ. Είμαι πολύ κουρασμένη μα βάζω τα δυνατά μου για να τα καταφέρω μην έχοντας κάποια άλλη λύση στο μυαλό μου. Στέκομαι στα πόδια μου με δυσκολία και κοιτάζω τριγύρω για κάποιο σπίτι ή κάποιο άλλο μέρος που θα μπορούσα να καλυφτώ έστω για λίγο. Όμως, τίποτα δεν υπάρχει στο οπτικό μου πεδίο. Χωρίς να ξέρω που πρέπει να κατευθυνθώ σε αυτό το τρελό μέρος το σώμα μου με πάει από μόνο του ευθεία λες και ξέρει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει. Περνάω ανάμεσα από άρρωστα δέντρα, με περίεργους θορύβους να τρυπάνε τα αυτιά μου. Η φωνή μου δεν βγαίνει ώστε να φωνάξω για βοήθεια αν και δεν νομίζω να υπάρχει κανείς εδώ ώστε να με βοηθήσει. Έτσι, βαδίζω σιωπηλή μέσα στο μαύρο πέπλο της νύχτας με μόνο φως έναν δικό μου μεγάλο φόβο. Δεν ξέρω πόση ώρα έχει περάσει από την στιγμή που άρχισα να περπατάω αλλά η βροχή έχει πλέον σταματήσει και εγώ συνεχίζω να προχωράω με τα ρούχα μου μούσκεμα από το νερό, το σώμα μου εξουθενωμένο από το περπάτημα και το μυαλό μου να προσπαθεί να μαντέψει τι μπορεί να συμβεί στη συνέχεια. Παρόλα αυτά κατάφερα να πραγματοποιήσω πράγματα τα οποία δεν είχα το θάρρος να τα κάνω ποτέ. Όπως να βαδίσω στο απόλυτο σκοτάδι και με κεραυνούς να πέφτουν με μανία τριγύρω μου. Αν κάποιος φίλος μου το άκουγε αυτό θα πατούσε τα γέλια, ποτέ δεν θα το πίστευε αυτό για εμένα. Με αυτές τις σκέψεις βλέπω μπροστά μου έναν γκρεμό και σταματάω απότομα μπροστά του λίγο πριν χαθώ μέσα του. Παρατηρώ προσεχτικά τα βράχια που είναι σαν πολύ καλά ακονισμένα μαχαίρια, όποιος πέσει από εδώ πάνω σίγουρα θα πεθάνει. Εκείνη τη στιγμή νιώθω ότι κάποιος είναι πίσω μου και με σπρώχνει κατευθείαν στο κενό. Κλείνω καλά τα μάτια μου και ουρλιάζω με όλη μου τη ψυχή. Ανοίγω τα μάτια μου αργά και μόλις καταλαβαίνω ότι όλα αυτά είναι ένα όνειρο καθησυχάζω τον εαυτό μου παίρνοντας βαθιές ανάσες για να συνέλθω από το σοκ. Κάθομαι καθιστή στο κρεβάτι και σκέφτομαι όλο αυτόν τον εφιάλτη που μόλις έζησα. Σκουπίζω τον ιδρώτα από το μέτωπο μου και καταλαβαίνοντας ότι είμαι καλύτερα πάω να σηκωθώ ώστε να βάλω λίγο νερό να πιω. Κοιτάζω το είδωλο μου στον καθρέφτη ενστικτωδώς και καταλαβαίνω ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτόν τον εφιάλτη που ζω. Δεν μπορώ να ξυπνήσω και να ηρεμίσω την ψυχή μου μέχρι να αντιμετωπίσω όλα όσα δεν μπορώ στην πραγματικότητα. Ποτέ δεν ήμουν αδύνατη και δεν θεωρούσα τον εαυτό μου γοητευτικό ώστε κάποιος να με ερωτευτεί. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο μου ελάττωμα. Δεν έχω αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Δεν έχω το θάρρος να παλέψω με τον εαυτό μου και να νικήσω τις φοβίες που τόσα χρόνια με κυνηγάνε μιας και έχουν γαντζωθεί καλά από πάνω μου και πάνε όπου και εγώ. Κλείνω τα μάτια προσπαθώντας να με επαναφέρω στην πραγματικότητα αλλά δεν γίνεται τίποτα. Κουνάω το κεφάλι μου και όταν ξαναφέρνω το βλέμμα μου στον καθρέφτη αντικρίζω μια σκιά πίσω μου. Όχι δεν πρέπει να φοβηθώ, ούτε να δειλιάσω. Την ρωτάω ποιος είναι μα απάντηση δεν παίρνω. Συνεχίζω να ρίχνω ερωτήσεις όπως αν εκείνη με έριξε από τον γκρεμό αλλά τίποτα πάλι. Αντί να μου μιλήσει έρχεται δίπλα μου και βάζει το χέρι της στον ώμο μου και μου ψιθυρίζει κοίτα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι εννοεί μέχρι που εικόνες εμφανίζονται μπροστά μου. Αναρωτιέμαι τι να σημαίνουν όλα αυτά αλλά δεν ρωτάω γιατί ξέρω ότι δεν θα πάρω καμία απάντηση. Παρατηρώ τη μία εικόνα μετά την άλλη να περνάνε σαν βίντεο μπροστά μας και όταν τις περιεργάζομαι καλύτερα με το μυαλό μου καταλαβαίνω ότι είναι η ζωή μου μέσα από τα μάτια των άλλων. Οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου, ο καθένας από αυτούς έχει μια δική του γνώμη για το ποια είμαι. Άλλοι έχουν καλή άποψη και άλλη κακή μα κανένας δεν έχει έρθει κοντά στο ποια είμαι αληθινά. Άλλοι με βλέπουν άσχημη και άλλοι όμορφη χωρίς να έχω κάτι το ιδιαίτερο πάνω μου. Εκείνη τη στιγμή όλα μπήκαν στη θέση τους. Κατάλαβα γιατί γινόντουσαν όλα αυτά και κυρίως κατάλαβα ποια ήταν η σκιά δίπλα μου. Την παρατηρώ μέσα από τον καθρέφτη και της χαμογελάω. Μπορεί η μορφή της να μην βοηθά αλλά η καρδιά πάντα ξέρει την αλήθεια. Πάει να μιλήσει, να μου εξηγήσει μα δεν την αφήνω και μιλάω πρώτη εγώ λέγοντας της ευχαριστώ πολύ γιαγιά τώρα ξέρω τι πρέπει να κάνω. Με αυτές μου τις λέξεις νιώθω την ψυχή μου να γαληνεύει και ανοίγω επιτέλους τα μάτια μου από τον πολύμορφο αυτό ύπνο μου ερχόμενη στην πραγματική ζωή. Κοιτάζω την ώρα στο ρολόι δίπλα μου στο κομοδίνο και ανακάθομαι στο κρεβάτι μου. Πάντα ήταν ο άγγελος μου, με προστάτευε από όλους και από όλα. Αυτό κάνει και τώρα θέλει να μάθω να πολεμάω τους φόβους μου και να δείχνω στους άλλους το ποια είμαι αληθινά, δεν πρέπει να με νοιάζει αν θα τους αρέσω ή όχι απλά πρέπει να είμαι ο εαυτός μου, μα πάνω από όλα να μάθω να πιστεύω σε εμένα. Γιατί έτσι μόνο θα μπορέσω να καταφέρω όσα θέλω στη ζωή μου, όσο δύσκολα και αν είναι αυτά που ονειρεύομαι.
ΣΗΜ. Η Ευγενία έχει γεννηθεί στον Άγιο Ανδριανό Ναυπλίου και ζει στη Νέα Κίο Αρργολίδας και σπουδάζει στην Καλαμάτα. Περιμένοντας το επόμενο δοκίμιο της της ευχόμαστε καλή επιτυχία στις προσπάθειές της.