Ι
 |
| https://www.youtube.com/watch?v=orWxoMufG8w |
Mes étrangers les plus éloignés
ce sont eux qui habitent près de chez moi
Je les regarde, les touche, leur parle
je leur ouvre mon coeur
Mais tout le monde voyage seul
dans son âme inconnue
Chacun dans son étrangeté
il se bat pour sa vie
Mes étrangers
ce sont les bien-aimés
Mes gens [ami(e)s] habitent loin
et ils (elles) m'aiment de loin
C'est ainsi que grandissent le monde et le cœur
et nous nous rappelons où nous allons
Mais tout le monde voyage seul
et l'âme sœur revient
et dans les morceaux de cristal du coeur
il sculpte sa vérité
Mes gens [ami(e)s] habitent dans
les endroits de mon coeur
ou
Les gens a moi
sont les endroits de mon coeur
https://www.youtube.com/watch?v=orWxoMufG8w
https://www.youtube.com/watch?v=T3OMdUfPODY
AD LIBITUM
Ο διάσημος γάλλος τραγουδοποιός, ο τρυφερός μπαλαντοποιός, πέθανε στο σπίτι του στη Νίκαια της Γαλλίας, σε ηλικία 79 ετών από νόσημα του αναπνευστικού, αφήνοντας πίσω του να μας συντροφεύουν, πάνω από 300 τραγούδια που έγραφε στη διάρκεια μιας μεγάλης και λαμπερής καριέρας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
17 Νοέμβρη 1973
Οι βρικόλακες είχαν κοιμηθεί.
Χρόνια στάχτης από πάνω τους
κάναν έναν παχύ καμβά: κανένα
σχήμα δεν ξεχώριζε, καμία φωνή
δεν ακουγόταν. Είχαν αρχίσει πια
να ενσωματώνονται
στη γεωλογία του ανέστιου
πυκνή σα νεύρα φύλλου
στις διακλαδώσεις. Σιωπή
βασίλευε πάνω τους και μέσα.
Ώσπου το αίμα χύθηκε
στους δρόμους της Αθήνας
το φρέσκο αίμα, από δεκαοχτάρικα
και εικοσάρικα,
και οι βρικόλακες ξύπνησαν.
Άρχισαν πάλι τα πρωινά τηλέφωνα
για υπογραφές, εκκλήσεις,
διαμαρτυρίες. Άρχισαν πάλι
τη διαλογή: "Όχι αυτόν,
εκείνον θέλω". Άρχισαν πάλι
τις πρες κόνφερανς, τις εμφα-
νίσεις στις τηλεοράσεις των βρικολάκων.
Άρχισαν πάλι τα πλούσια λόγια
για την πείνα του άλλου. Ω,
πότε οι βρικόλακες θα κοιμηθούν;
Πότε θα επιστρέψουν στις εστίες τους
για να ησυχάσουμε
κι εμείς που τόσο ωραία ήμασταν
στη χρόνια ανυπαρξία;
* Με σαφή συμβολισμό, το ποίημα "Οι βρικόλακες" είναι σαν να γράφτηκε τις προηγούμενες ημέρες. Γράφτηκε στις 17 του Νοέμβρη 1973, τις ώρες που το τανκ γκρέμιζε την πύλη του Πολυτεχνείου. Ο Βασίλης Βασιλικός παρακολουθούσε τα γεγονότα από τη Ρώμη, όπου ζούσε αυτοεξόριστος εκείνη την περίοδο.
 |
| Πολιτεία 16.22 |
What Remains by Reginald Gibbons
Yes, bread that’s poisoned. And not even one sip of air.
How hard it is for the wound of life to be cured.
Joseph himself, sold to Egypt as a slave,
could not have been more heavily grieved.
Then under the sky-swarm of stars, Bedouins come.
They quiet their horses. Then in turn, with eyes closed,
each invents some chanted fragment of their day
of epic nothing, that only brought them boredom,
for among such riders, little’s needed to inspire—
in the dunes, one man lost a quiver of arrows,
others traded some geldings for a mare—events are
only a mist that thins and disappears.
But if—if—such songs are sung out to the end
with all the heart, with all the breath in the lungs,
almost everything vanishes . . . And what remains
is the desert vastness, the stars, the one who sings.
Ωραιότατες είναι και δύο στροφές που αφιερώνει ο ποιητής στο Ελληνικό βουνό της Χειμάρρας με την άγρια εμορφιά. Την πρώτη απ’ αυτές, όπου συναρμόζεται η μυθολογία και το πνεύμα με νοστιμάδα και ευχυμία, τη μεταφέραμε στη γλώσσα μας με ρυθμό και ομοιοκαταληξία, όσο τούτο είναι βολετό:
«Βαθύχρωμες, θεόρατες, μεγαλωμένες στη θωριά,
σε σχήμα απ’ τη φύση ηφαίστειου αμφιθεατρικού,
οι Άλπεις της Χειμάρρας απλώνονται ζερβά-δεξιά·
κάτου δες μιά κοιλάδα με τον παλμό ρυθμού θεοτικού·
δέντρα θροούν, κοπάδια αχούν, νερά λαλούν σε εγκρεμούς,
έλατα γνέφουν στις κορφές· και να δες; τον Αχέροντα!
πούτανε κάποτε παλιά αφιερωμένος στους νεκρούς.
Αν όλα τούτα τα κάλλη, που θωρώ είναι Άδης, Πλούτωνα!
κλείσε τις άδοξες πύλες που παν στα Ηλύσια, με μιά,
η δική μου σκιά δε θα ζητήσει από κείνες δα καμιά».
Τη δεύτερη στροφή, που δεν μεταμορφώνεται εύκολα στη γλώσσα μας, την έχω αποδώσει προσέχοντας πιότερο τη φυσικότητα της μορφής της παρά την τεχνική του στίχου της:
Κατά τον Μισέλ-Ρολφ Τρουιγιό, «οι σιωπές εισέρχονται στη διαδικασία της ιστορικής παραγωγής σε τέσσερις κρίσιμες στιγμές: τη στιγμή της δημιουργίας δεδομένων (δημιουργία των πηγών)· τη στιγμή της συνάθροισης δεδομένων (δημιουργία των αρχείων)· τη στιγμή της ανάκτησης δεδομένων (δημιουργία αφηγήσεων)· και τη στιγμή της αναδρομικής σημασίας (δημιουργία της ιστορίας στον ύστατο βαθμό)».
Συνοδεύοντας τις σιωπές, η "θήβα μέμφις" θα φιλοδοξούσε να εισέλθει στο περιθώριο των τεσσάρων αυτών στιγμών. Εκτυλίσσεται στα χρόνια που ο Έντσο Τραβέρσο αποκαλεί ευρωπαϊκό εμφύλιο πόλεμο (1914-45). Η προέλευση του όρου αποδίδεται στον Γερμανό ζωγράφο Φραντς Μαρκ, που σημείωνε, σε μια επιστολή του από το μέτωπο λίγο πριν από τον θάνατό του στη μάχη του Βερντέν, ότι ο Πρώτος Παγκόσμιος δεν είναι παρά ένας ευρωπαϊκός εμφύλιος, ένας πόλεμος ενάντια στον εσωτερικό αόρατο εχθρό του ευρωπαϊκού πνεύματος.
Το βιβλίο δομείται ως σπονδυλωτή σειρά συνδυαστικών προσωπογραφιών. Σε αυτές απεικονίζονται, με αφορμή κάποιο μεμονωμένο γεγονός που τους συνέβη ή που προκάλεσαν, πρόσωπα που έζησαν και έδρασαν κατά την περίοδο αυτή - και όχι πάντοτε στο προσκήνιό της. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)
 |
| Robinson Roger, Σύντομα θα ξεκινήσει |
ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ
Κάτι υπάρχει εδώ,
Σε αυτή την πόλη,
σε αυτούς τους δρόμους,
Κάτι σκληρό και ζοφερό,
Κάτι οξύ και δριμύ.
Είναι ο τρόπος που
ο άντρας αυτός στέκει εκεί
έτοιμος όλη μέρα για καυγά.
Είναι οι ψίθυροι και
τα συνοφρυωμένα πρόσωπα,
οι επίμονες ματιές
και τα αργά νεύματα με το κεφάλι.
Η ζέστη αυτή από κοντά
Από πολύ κοντά, υγρή
Κι από τον τρόμο βαριά
Και στην αγορά η μπόχα
Των σάπιων ψαριών
Ήταν δυνατή και πάνω στα φρούτα
Μαύρα σημάδια εμφανίζονταν.
Και ο κόσμος έλεγε
«σύντομα θα ξεκινήσει»
Χωρίς να ‘χουν ιδέα για πιο πράγμα μιλάνε.
Ακόμα και ο τύπος με τα λιβάνια,
Μοιάζει ανήσυχος,
Λες και το ένιωθε και αυτός.
Κανείς δεν πουλάει τίποτα,
Κανείς δεν αγοράζει τίποτα.
Σαν ζόμπι πηγαινοέρχονται,
Και τα αυτοκίνητα πηγαίνουν
Όσο πιο αργά μπορούν,
Σαν όλοι κάποιο σινάλιο περιμένουν.
Κάποιοι νέοι πάνω στα bmx τους
Σηκώνουν τις κουκούλες τους.
Η πόλη ολόκληρη βυθίστηκε στη σιωπή,
Στην ησυχία, ένα μπουκάλι μόνο ακούγεται
Που σπάει σε κομμάτια.
Ύστερα ξεχωρίζει η αδιόρατη μυρωδιά του καπνού
Και ο ουρανός παίρνει το χρώμα της σκόνης
Και ένα ελικόπτερο μικρό σαν μύγα,
Αιωρείται πάνω από μια πληγή όλο πύον.
Κάτι υπάρχει εδώ, σε αυτούς τους δρόμους,
Κάτι σκληρό και ζοφερό,
Κάτι ο οξύ και δριμύ.
Σύντομα θα ξεκινήσει.
Ο Ρότζερ Ρόμπινσον είναι ποιητής και περφόρμερ. Γεννήθηκε το 1967 και ζει μεταξύ Λονδίνου και Τρινιντάντ. Η πρώτη του ολοκληρωμένη ποιητική συλλογή «The butterfly hotel» δημοσιεύτηκε το 2012. Η συλλογή «Ένας φορητός παράδεισος» τιμήθηκε το 2019 με το υψηλού κύρους βραβείο για την ποίηση T. S. Eliot.
Πόσο μίκρυνε ο κόσμος
Πως αγρίεψαν τα μάτια
Χρεωμένη μοναξιά
Κοίτα γύρω
Πόσο ασχήμυνε η πόλη
Πόσο ακρίβυνε η αλήθεια
Μόνο γέλια ειρωνικά
Δες καλά
Τα παιδιά που δεν έχουν να φάνε
Τις αρρώστιες που τρόμο κερνάνε
Τα σκυλιά που με φόβο κοιτάνε
Γιατί κάποιοι σκοτώνουν φριχτά
Γι’ αυτό κι εγώ φωνάζω
Για σένα που αγκαλιάζω
Στο μέλλον που τρομάζω
Να γίνουμε φωτιά
Να κάψει όλα τα χέρια
Που κρύβουνε τ’ αστέρια
Να βγούνε περιστέρια
Λευκά σαν τα παιδιά
Να γίνουμε παιδιά
Κοίτα γύρω
Πόσα ψέματα συνήθισες τη μέρα
Πόσα πτώματα ξεβράστηκαν στην ξέρα
Πόσα στόματα σιωπούν ενοχικά
Κοίτα γύρω
Τα κορίτσια που φοβούνται να γελάσουν
Τα αγόρια που διστάζουνε να κλάψουν
Τις οθόνες που μας πήραν τη μιλιά
Δες καλά
Τα γερόντια που σβήνουνε μόνα
Σαν τα δέντρα που δώσαν αγώνα
Και τα ρίξαν μετά στη φωτιά
Με γέλια ειρωνικά
Γι’ αυτό κι εγώ φωνάζω
Για σένα που αγκαλιάζω
Στο μέλλον που τρομάζω
Να γίνουμε φωτιά
Να κάψει όλα τα χέρια
Που μάτωσαν μαχαίρια
Να βγούνε περιστέρια
Λευκά σαν τα παιδιά
Γι αυτό κι εγώ φωνάζω
Για σένα που αγαπώ
https://www.facebook.com/carina.istre
Avignon : quand Man Ray érotisait le pont Saint-Benezet
Par F.B.
Sur cette première version, la femme allongée est sans doute Nusch, la femme de Paul Eluard. Mais pour Man Ray, elle doit représenter toutes les femmes.
Sur cette première version, la femme allongée est sans doute Nusch, la femme de Paul Eluard. Mais pour Man Ray, elle doit représenter toutes les femmes. Photo DR
Dans le jargon journalistique, c'est ce qu'on appelle une belle histoire.
Automne 2018 : une vente d'oeuvres d'art se tient à Paris. Parmi le lot de chef d'oeuvres signés des plus grands artistes du XXe siècle, un dessin de l'Américain Man Ray, daté de 1936, et sur lequel une femme est alanguie sur le pont Saint-Benezet. Son titre : "Le pont brisé".
A Avignon, précisément, la directrice du musée Angladon, Lauren Laz, a eu vent de cette session parisienne. Et pour cause : à cette époque, elle travaille déjà à la préparation d'une grande exposition dans la cité des papes sur Man Ray, et particulièrement autour de son talent trop méconnu : celui de dessinateur. Ni une ni deux, Lauren Laz prévient, en Suisse, le collectionneur dont les trésors doivent être exposés à Angladon. Et à l'arrivée, ce dernier acquiert, sur ces précieux conseils, "Le pont brisé". Une oeuvre qui sera présente entre les murs du musée avignonnais à partir du 27 mai prochain (si tout va bien sur le plan sanitaire, Ndlr ). Intrinsèquement parlant, le destin de ce "Pont brisé" est, depuis sa génèse, une histoire fascinante. Nous sommes en 1936. L'année du Front populaire. A Avignon, c'est l'été auprès du pont populaire. Déjà photographe adulé du public, Man Ray, de son vrai nom Emmanuel Radnitsky, se trouve en Vaucluse avec son ami le poète Paul Eluard. Ensemble, ils rendent visite à leur ami René Char, à l'Isle-sur-la-Sorgue. D'ailleurs, le futur dessin "Le pont brisé" est accompagné de l'écriture elle-même très esthétique d'Eluard, pour un poème dédié à Char, et dans lequel Eluard évoque, au bord du Rhône, "la carrière d'eau claire" et "les bâteaux qui ne vont nulle part".
Si dessin et poème ne font qu'un, ce n'est pas pour rien : le duo Man Ray-Eluard va publier en 1937 un ouvrage à quatre mains, "Les mains libres", au sein duquel les deux génies s'inspirent mutuellement. "Il y a deux versions du "Pont brisé" : celle qui va être retenue pour le livre et la première, non retenue, qui va être exposée à Angladon" confie à La Provence la directrice du musée, Lauren Laz.
"Sur cette première version, la femme allongée est sans doute Nusch, la femme de Paul Eluard. Mais pour Man Ray, elle doit représenter toutes les femmes. Elle est allongée sur le pont Saint-Benezet comme si, quelque part, elle le prolongeait. Et il y a, au-dessus, son reflet dans les cieux. Le corps féminin est , pour l'artiste, médiateur de l'invisible, de ce qu'il y a au-delà du réel. Finalement, il réalise dans ses dessins ce qui a fait son succès dans ses photos : il cherche à donner au réel une dimension suplémentaire." Un pont...sein Benezet, en l'occurence, des soupirs.
Απ’ τες εννιά Δώδεκα και μισή.
Γρήγορα πέρασεν η ώρα απ’ τες εννιά που άναψα την λάμπα, και κάθισα εδώ.
Κάθουμουν χωρίς να διαβάζω, και χωρίς να μιλώ.
Με ποιόνα να μιλήσω κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό {…}
Το είδωλον του νέου σώματός μου ήλθε και μ’ έφερε και τα λυπητερά• πένθη της οικογένειας, χωρισμοί, αισθήματα δικών μου, αισθήματα των πεθαμένων τόσο λίγο εκτιμηθέντα.
Δώδεκα και μισή.
Πώς πέρασεν η ώρα.
Δώδεκα και μισή.
Πώς πέρασαν τα χρόνια.
Κ.Π. Καβάφης.
Έχει
χαρακτηριστεί από τους Βρετανούς λογοτέχνες ως ο Ποιητής των Ποιητών (Poet’s
Poet) επειδή είναι ο πιο αγαπητός ποιητής, ειδικά ανάμεσα στους έφηβους, που
τελικά τον διαβάζουν μέχρι την ώριμη ηλικία. Ψέμματα;...
Τα κεριά
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας σα μια σειρά κεράκια αναμένα — χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων· τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω·με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη
διω και φρίξω τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα
σβυστά κεριά πληθαίνουν....
Ο Ρέιμοντ Κάρβερ (1938-1988) είναι γνωστός στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό για τη διεισδυτική και κοφτερή πρόζα των διηγημάτων του. Ομως, ο Αμερικανός συγγραφέας έδειχνε στην ποίηση την ίδια αφοσίωση με την πεζογραφία. Παρ' όλα αυτά, η πρώτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Fires» κυκλοφορεί μόλις το 1983 (όταν η πρώτη του συλλογή διηγημάτων είχε ήδη κυκλοφορήσει το 1976). Και μέχρι το ξαφνικό τέλος του πενηντάχρονου βίου του από καρκίνο, θα καταφέρει να ολοκληρώσει τρεις ακόμα συλλογές· η τελευταία, «A New Path to the Waterfall», θα κυκλοφορήσει μετά τον θάνατό του, το 1989.
Στην ποίηση του Κάρβερ βρίσκουμε ένα γοητευτικό αμάλγαμα της αναμέτρησης με το παρελθόν (γνωστή η πολύχρονη μάχη του με τον αλκοολισμό), της αναψηλάφησης των οικογενειακών σχέσεων, της συντροφικότητας και γλυκόπικρων συναισθημάτων, όπως η δικαίωση, αλλά και η δίψα μπροστά στο αναπόφευκτο τέλος. Οπως χαρακτηριστικά γράφει σε έναν στίχο του: «Οπου κι αν πήγαινε εκείνη τη μέρα, βάδιζε/ μέσα στο ίδιο του το παρελθόν [...]». Στους στίχους του Κάρβερ, ακολουθούμε εκστατικά τις εναλλαγές χρόνου και χώρων και τον κυματισμό των στίχων που συνομιλούν αδιαμεσολάβητα με τα πιο μύχια συναισθήματά μας. Την ίδια στιγμή η πύκνωση και η μινιμαλιστική αποτύπωση στιγμών και καταστάσεων που χαρακτηρίζουν τα διηγήματά του υπάρχουν αυτούσια και στα ποιήματά του.
Στην υπό έκδοση ανθολογία, 57 δημοσιευμένα αλλά και αθησαύριστα ποιήματά του στεγάζονται υπό τον τίτλο «Εκεί που είχαν ζήσει» (από τις εκδόσεις Κίχλη). Τα ποιήματα αυτά διαπερνά το ίδιο αδιόρατο νήμα που διαπερνά και ολόκληρο το έργο του - υπογραμμίζεται έτσι πως τα πεζά του δεν μπορούν να προσληφθούν πλήρως αν δεν (ξανα) διαβαστούν υπό το λοξό φως των ποιημάτων του. Αλλωστε, όπως σημειώνει η Τες Γκάλαχερ στο εισαγωγικό σημείωμα της τέταρτης και τελευταίας συλλογής του: «[…] ο Ρέι χρησιμοποιούσε την ποίησή του για να τραβήξει την τίγρη έξω από την κρυψώνα της».
 |
| Αργύρης Μπακιρτζής |
Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια;
Ποῦ ἐστιν ἡ τῶν προσκαίρων φαντασία;
Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά, πάντα αφασία
πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά, πάντα ασφυξία.
Καὶ εἶδον τὰ γεγυμνωμένα ὀστᾶ καὶ εἶπον:
τίς ἐστι, βασιλεὺς ἢ στρατιώτης, πλούσιος ἢ πένης;
Μ' αγαπά - δε μ' αγαπά... ένα μπαλάκι τένις
είναι η μαντεψιά ένα μπαλάκι τένις.
Ποῦ ἐστιν ὁ χρυσὸς καὶ ὁ ἄργυρος;
Ποῦ ἐστιν τῶν dance parties η οχλαγωγία;
Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά, πάντα νοσταλγία
πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά, πάντα απουσία.
Καὶ εἶδον τὰ γεγυμνωμένα ὀστᾶ καὶ εἶπον:
τίς ἐστι δίκαιος ή αμαρτωλός; Δεξιός ή αριστερός;
προσφάτως μύτη έσκασε κι ο Κορωνοϊός
αρκούντως αδιάκριτος, αγνώστου τε πατρός.
https://www.youtube.com/watch?v=mo6fV3x5K4E
https://www.youtube.com/watch?v=Z8FSuMzPa0M&feature=emb_logo.
Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει
Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή
Κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων
Και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη
Κάτι που θα `κανε γοργά να φύγει το κοράκι
Που του γραφείου σου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
Να φύγει κράζοντας βραχνά χτυπώντας τα φτερά του
Προς κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά
Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey
Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
Κι εγώ σ’ αυτές απλά να σε εσύσταινα
σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες
Κάτι που θα `κανε τα υγρά παράδοξα σου μάτια
Που αβρές μαθητριούλες τ `αγαπούν και σιωπηροί ποιητές
Χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουνε
Με κάποιο τρόπο που όπως λεν δε γέλασαν ποτέ
Γνωρίζω κάτι που μπορούσε βέβαια να σε σώσει
Εγώ που δε σε γνώρισα ποτέ για σκέψου εγώ
Ένα καράβι να σε πάρει Καίσαρ να μας πάρει
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ οδηγώ
Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey
Και μια βραδιά στην Μπούρμα ή στην Μπατάβια
Στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
Γυμνή στα δεκαεπτά στιλέτα ανάμεσα
θα δείτε την Γκρέτα να επιστρέψει
1-MARIE BELL. La Voleuse de Londres. 1961 Ορχήστρα Μ. Χατζιδάκι
https://www.youtube.com/watch?v=CYbwOkmtYCE
2-Σαββίνα Γιαννάτου-Το τραγουδι της Ευρυδίκης
https://www.youtube.com/watch?v=OzmXDYZRCq4
3-Η Θυσία Της Αντιγόνης - Μάνος Χατζιδάκις - Jean Anouilh)
https://www.youtube.com/watch?v=rsfY25LhpXQ
4-Μάνος Χατζιδάκις - Ζωή Φυτούση - "Ο ταχυδρόμος πέθανε"
https://www.youtube.com/watch?v=AsdGKkoZwHM
5-Μάνος Χατζιδάκις - Ζωρζ Μουστακί - Le facteur - 1965
Παιδάκι του πολέμου, της Κατοχής και του Εμφυλίου, ο Αντώνης Καλογιάννης γεννήθηκε και έζησε στην Καισαριανή, σε μια γειτονιά γεμάτη Ιστορία και συμβολισμούς. Αξιώθηκε να ζήσει το όνειρο της γενιάς του. Η συνάντησή του με τον αρχάγγελο Μίκη Θεοδωράκη άλλαξε τη ζωή του. Ακριβώς όπως στα παραμύθια, τον άκουσε να τραγουδάει στο τσαγκαράδικο, νέο παιδί, βιοπαλαιστή, τον πήρε από το χέρι, τον ενθάρρυνε, τον αγκάλιασε κι έτσι άρχισε το ταξίδι του στον μαγικό κόσμο της μουσικής. Τραγούδησε μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη -στην οποία, απ’ όσο ξέρω, οφείλει και τη γνωριμία του με τον Μίκη- σε μεγάλα θέατρα στη Σοβιετική Ένωση, την Ευρώπη και την Αμερική. Με σθένος, θάρρος και μεγάλη ταπεινοφροσύνη, στα χρόνια της χούντας, τραγούδησε τον λόγο των ποιητών του Ρίτσου, του Σεφέρη, του Σικελιανού, τα λαϊκά του Μάνου Ελευθερίου σε όλο τον κόσμο. «Επιφάνια - Αβέρωφ», «Κατάσταση πολιορκίας», «Πνευματικό εμβατήριο», «Νύχτα θανάτου», «Τα τραγούδια του Αντρέα», «Γράμματα από τη Γερμανία», ένα μεγάλο κομμάτι του έργου του Μίκη το μάθαμε μέσα από τη φωνή του Αντώνη.
Έχει σημασία όμως ότι και για τον ίδιο αυτή η διάκριση δεν μετατράπηκε σε έπαρση, αλλά σε προσοχή και ευθύνη για το ρεπερτόριό του στα χρόνια που θα έρχονταν. Τον θυμάμαι πάντα στις σκηνές των μεγάλων συναυλιών που διηύθυνε ο Μίκης να περιμένει σεμνά τη σειρά του ανάμεσα σ’ εμάς, τους νέους, τότε, τραγουδιστές. Ήταν υπόδειγμα των ιδανικών που εκπροσωπούσε η γενιά του. Γι’ αυτό φρόντισε και μετά τη συνεργασία με τον Μίκη να πει ωραία τραγούδια, μουσικά και στιχουργικά. Έτσι, τα τραγούδια από τα «Επιφάνια - Αβέρωφ» του Σεφέρη και το «Ήρθαν τα βάσανα νωρίς» από τα λαϊκά του Μάνου Ελευθερίου, που είναι «βιδωμένα» στο μυαλό και στην ψυχή μας με τη φωνή του, διαδέχτηκαν το «Δεν κλαίω γι’ αυτά που μου ’χεις πάρει» του Ρίτσου σε μουσική Μάριου Τόκα και το υπέροχο «Μικραίνει ο κόσμος» του Σταύρου Κουγιουμτζή σε στίχους Τάσου Κόρφη και δεκάδες άλλα. Αυτός, που δεν ξεκίνησε τη ζωή του με σκοπό να γίνει καλλιτέχνης, σεβάστηκε όσο λίγοι την τύχη και την ευκαιρία που του δόθηκαν και παρέμεινε συνεπής και ευγνώμων μέχρι το τέλος.
Συνεργάστηκε με καλούς συνθέτες, είπε πολύ ωραία τραγούδια που κράτησαν συντροφιά για πολλές δεκαετίες στους απλούς ανθρώπους στις χαρές τους και τις λύπες τους. Η ήρεμη χαρακτηριστική φιλική φωνή του Αντώνη ηχούσε μέσα στα σπίτια από το ραδιόφωνο και τους συντρόφευε σαν να ήταν ο δικός τους άνθρωπος, ο ξάδελφός τους που έλειπε, που τους παρηγορούσε με την ωραία φωνή του. Ακριβώς έτσι όπως τον άκουσε ο Μίκης στο τσαγκαράδικο, κι αυτό είναι πολύ σπουδαίο και αναντικατάστατο.
Καλό ταξίδι, Αντώνη Καλογιάννη. Θα σε θυμόμαστε πάντα με συγκίνηση και αγάπη μέσα από τα ωραία τραγούδια σου «...σαν τον καλό τον άνθρωπο με το φωτοστέφανο που λες...».
Δέξου ετούτο το φιλί στο μέτωπό σου!
και τώρα που χωρίζουμε,
άφησε να σου πω–
ότι οι μέρες μου εκύλησαν μέσα στ’ όνειρο.
Είναι αλήθεια, όπως το ’λεγες
αν, όμως, η ελπίδα πέταξε
μες σε μια νύχτα ή μια μέρα,
μες σ’ ένα όραμα ή μες στο τίποτα,
είναι γι’ αυτό λιγότερο χαμένη;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε
όνειρο είναι μέσα σε όνειρο.
Στέκομαι ανάμεσα στο βογγητό
Μιας θαλασσόδαρτης ακτής,
Και μες στα χέρια μου κρατώ
κόκκους χρυσούς της άμμου –
Πόσο λίγοι! Κι όμως πώς γλιστράνε
Από τα δάχτυλά μου και βαθιά πάνε,
Καθώς θρηνώ – καθώς θρηνώ!
Θεέ μου! Μήπως θα μπορούσα
Μέσα στο χέρι πιο σφιχτά να τους κρατούσα;
Θεέ μου! Πώς θα κατορθώσω
Μόνο ένα απ’ το ανήλεο κύμα να γλιτώσω;
Όλα όσα βλέπουμε ή ό,τι φαινόμαστε
Όνειρο είναι μονάχα μέσα σε όνειρο;
Ναι, είναι ένα παιχνίδι αυτό γιατί βέβαια μιλάς και στον αναγνώστη, τον εμπλέκεις περισσότερο, είναι περίπου σαν να είσαστε οι δυο σας. Αλλά κι όταν γράφεις σε πρώτο πρόσωπο, κι αυτό είναι εξίσου μια κατασκευή.
Αραγε, πόσοι συγγραφείς στον κόσμο συγκεντρώνουν ακόμη τα πλήθη σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους; Η παρουσία του Ουμπέρτο Εκο τον περασμένο Νοέμβριο στο Μουσείο του Λούβρου προκάλεσε συνωστισμό στις δημόσιες διαλέξεις του, εκτινάσσοντας στα ύψη τη δημοτικότητά του αλλά και την κυκλοφορία του νέου βιβλίου του «Ο ίλιγγος της λίστας» στα γαλλικά ............................
Για τον Ουμπέρτο Εκο αυτή ακριβώς η συσσώρευση ετερόκλητων αντικειμένων σε συνδυασμό με τον θολό πάντα ορισμό τού τι ακριβώς σημαίνει έργο τέχνης θα βοηθήσουν το μουσείο να επιβιώσει ως θεσμός, παρά την ολοένα αυξανόμενη δύναμη του Διαδικτύου. Για τον Ιταλό διανοούμενο ο κυβερνοχώρος είναι η «μητέρα-λίστα». Αποτελεί ένα λαβυρινθώδες σύστημα υπο-κατηγοριών, που προκαλεί αληθινό ίλιγγο σε κάθε χρήστη του καθώς (σε αντίθεση με ό,τι αποκαλούμε δυτικό πολιτισμό), συσσωρεύει πληροφορίες που δεν περνούν από κανενός είδους φίλτρο. Ο Ουμπέρτο Εκο είναι ωστόσο αισιόδοξος: το Διαδίκτυο, εφόσον χρησιμοποιηθεί με σύνεση, μπορεί να οδηγήσει ξανά τους χρήστες του στις σελίδες ενός βιβλίου!
Με επισημότητα αλλά και αισθήματα συγκίνησης για τον ελληνισμό της Αιγύπτου, πραγματοποιήθηκε η τελετή μετονομασίας σε οδό «Κ. Καβάφη», του δρόμου όπου έζησε ο μεγάλος ποιητής στην Αλεξάνδρεια. Τα αποκαλυπτήρια πραγματοποίησαν από κοινού ο δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης και ο κυβερνήτης της Αλεξάνδρειας Άντελ Λαμπίμπ, παρουσία του πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεοδώρου Β'.
Πηγή" www.enet.gr
Στην απόφαση να απονείμουν το μεγάλο βραβείο λογοτεχνίας για το 2009 στον Νάνο Βαλαωρίτη κατέληξαν ομόφωνα τα μέλη της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας. Ο μεγάλος ποιητής και συγγραφέας τιμάται για το σύνολο του έργου του.
Αποδέκτης του βραβείο μυθιστορήματος είναι ο Γιάννης Ατζακάς για το έργο του «θολός βυθός» (εκδόσεις Άγρα). Η απόφαση ήταν ομόφωνη. Το βραβείο ποίησης απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Λευτέρη Πούλιο για το έργο του «Η κρυφή συλλογή» (εκδόσεις Κέδρος). Το βραβείο διηγήματος απονέμεται ομόφωνα εξ ημισείας στους : Τόλη Νικηφόρου για το έργο του με τίτλο «Ο δρόμος για την Ουρανούπολη» (εκδόσεις Νεφέλη) και Αργύρη Χιόνη για το έργο του «Το οριζόντιο ύψος και άλλες αφύσικες ιστορίες» (εκδόσεις Κίχλη).
(πηγή : www.enet.gr)
Όταν τα όνειρα των γενεών και των γενναίων
